Bad Boy

Tytuł: Bad Boy

Bohaterowie: Luhan, Oh Sehun, Byun Baekhyun

Rodzaj: obyczaj, angst, dramat

Ilość części: 3

 

*

Część III

Sehun nie miał już sił się bronić. Kiedy jeden z przydupasów Wu Yifana puścił jego ręce, osunął się bezwładnie na ziemię i przymknął powieki, próbując nie myśleć o bólu, jaki rozrywał jego ciało. Chłopak miał wrażenie, że bolą go nawet cebulki włosów, ale to przecież było mało prawdopodobne. Blondyn uniósł z ledwością opuchnięte od ciągłych ciosów powieki i rozejrzał się dookoła siebie, wzrokiem próbując dostrzec ukrywającego się w ciemnościach Wu Yifana. Chociaż mężczyzna ani razu się nie odezwał, to Sehun doskonale wiedział, że obserwował wszystko z ukrycia, jakby chcąc mieć pewność, że jego ludzie dadzą nieposłusznemu chłopakowi bolesną nauczkę. 

- Zostawcie go już – przemówił w końcu Wu Yifan, wyłaniając się z ciemności. Ubrany cały na czarno wyglądał niczym demon, który przybył odebrać duszę swojemu dłużnikowi. – Czy ty naprawdę jesteś tak naiwny, czy tak mocno zdesperowany? Może jedno i drugie, co? – zaśmiał się kpiąco, doskonale zdając sobie sprawę z tego, dlaczego Sehun dla niego pracował. – Chyba nie sądziłeś, że okradanie mnie ujdzie ci na sucho?

 - Potrzebowałem kasy na leki dla Junhee – wymruczał z ledwością blondyn i splunął na ziemię śliną wymieszaną z krwią. – Ale przecież ty jesteś tak bardzo zapatrzony w czubek własnego nosa, że nie dostrzegasz innych ludzi.

- Jak śmiesz mnie oceniać, ty śmieciu! – Wu Yifan pochylił się nad skulonym na ziemi chłopakiem i nie mogąc się powstrzymać, uderzył go z całej siły w posiniaczoną i opuchniętą twarz. – Radzę ci oddać całą kasę, bo inaczej twoja siostrzyczka dowie się, czym tak naprawdę się zajmujesz.

- Nie odważysz się – wysyczał Sehun, unosząc się na jednym łokciu, czego zaraz pożałował, gdy jego lewy bok przeszył okropny ból. Po tylu uderzeniach żebra chłopaka były w opłakanym stanie i wcale by się nie zdziwił, gdyby kilka z nich było złamanych. – Oddam ci całą kasę, ale trzymaj się od Junhee z daleka.

- Masz tydzień – powiedział Wu Yifan i spojrzał na swoich sługusów, którzy wyglądali jak wygłodniałe psy mające się zaraz rzucić na bezbronną ofiarę. – Pozbądźcie się go i dopilnujcie, żeby nikomu nie pisnął słówka o tym, co się tutaj stało – dodał, a potem odszedł w swoją stronę, pozostawiając Sehuna na łasce jego oprawców.

        

Dwóch sługusów Wu Yifana złapało Sehuna za ramiona i uniosło do pionu. Chłopak z ledwością mógł utrzymać równowagę i pewnie gdyby nie oni, kolejny raz zaliczyłby bolesny upadek. Sehun zadarł lekko głowę i spojrzał zamglonymi oczami na uśmiechającego się do niego Jongina, który z całych trzymał go za ramię. Zapewne widok zmasakrowanego blondyna sprawiał mu ogromną radość. W końcu mógł w tak prymitywny sposób pokazać, jak bardzo go nienawidzi i potępia fakt, że znalazł się wśród zaufanych ludzi Wu Yifana.

- Co z nim zrobimy? – zapytał rudowłosy chłopak, zerkając nad skulonym z bólu Sehunem na Jongina.

- Najchętniej zakopałbym go w lesie i zapomniał o jego istnieniu, ale musi jeszcze oddać kasę Wu Yifanowi, więc na razie się z tym wstrzymam – powiedział brunet i uśmiechnął się pod nosem. – Wyrzucimy go w centrum. Niech sobie dalej radzi sam. Może ktoś się nad nim ulituje i mu pomoże, ale w sumie kto chciałby ratować takiego nic nieznaczącego śmiecia.

*

Luhan uprzejmie pożegnał się z uroczą recepcjonistką i życząc jej udanego wieczoru, opuścił budynek firmy. Lubił panienkę Kim, jednak chyba nie w taki sposób, w jaki ona lubiła jego. Zawsze starał się trzymać ją na dystans, nie chcąc ranić dziewczyny, bo przecież i tak nie stworzyłby z nią normalnego związku. Panienka Kim nieraz próbowała wyciągnąć Luhana na kawę czy drinka, ale on za każdym razem odmawiał, starając się nie dawać jej żadnych nadziei.

Czując chłodny powiew wiatru, czarnowłosy podniósł kołnierz czarnego płaszcza i potarł o siebie dłonie, chcąc je trochę rozgrzać. Tego dnia zaparkował prawie na końcu ulicy, gdyż w pobliżu firmy jak na złość nie było wolnego miejsca. Luhan chwycił mocniej uchwyt torby z laptopem i ruszył w stronę swojego samochodu. Będąc niedaleko celu, usłyszał nagle dochodzące z ciemnej alejki podejrzane dźwięki. W pierwszej chwili na myśl przyszedł mu obdzierany ze skóry kot, co przyprawiło chłopaka o nieprzyjemne dreszcze. W końcu jednak Luhan stwierdził, że nikt o zdrowych zmysłach nie obdzierałby na ulicy kota ze skóry, więc to nie mogło być to. Zaintrygowany dziwnymi dźwiękami, które przybierały ciągle na sile, wszedł w ciemną alejkę i rozejrzał się dookoła, próbując dostrzec źródło podejrzanych odgłosów. Czując szybkie uderzenia serca, brunet zajrzał za kontener i wstrzymał oddech, gdy zobaczył leżącego na ziemi chłopaka. Musiała minąć dłuższa chwila, by Luhan rozpoznał w nim Sehuna.

- Co ci się stało? – spytał przestraszony Han, kucając przy skatowanym blondynie, który nie mógł się nawet poruszyć. – Kto ci to zrobił? Sehun, słyszysz mnie?

Oh skinął lekko głową, nie mogąc wydusić z siebie choćby pojedynczego słowa. Spróbował unieść się na łokciu, jednak ból w żebrach był tak ogromny, że chłopak zaraz opadł bezwładnie na ziemię, wydając z siebie przeciągły jęk bólu.

- Nie ruszaj się, zadzwonię na pogotowie – powiedział Luhan, sięgając do kieszeni płaszcza po komórkę.

- Nie, nie dzwoń – poprosił słabym i mocno zachrypniętym głosem Sehun, łapiąc z ledwością bruneta za rękę. – Proszę.

Luhan zagryzł wargi w wąską linię i westchnąwszy cicho, zrezygnowany schował komórkę z powrotem do kieszeni. Nie miał zielonego pojęcia, co ma zrobić. Nigdy wcześniej nie znajdował się w takiej sytuacji, dlatego tym bardziej bał się podejmować jakąkolwiek decyzję. Najwłaściwiej byłoby zadzwonić na pogotowie i pozwolić lekarzom zając się pobitym Sehunem, jednak ten najwidoczniej bał się jechać do szpitala, bo przecież tam zaczęliby zadawać mu pytania, a on z pewnością chciał tego uniknąć. Luhan był pewny, że Sehuna musieli dopaść inni dilerzy albo niezadowoleni klienci. Być może też był to napad na tle rabunkowym, by ukraść mu narkotyki.

Luhan nie znał powodu, ale wiedział, że musi szybko zacząć działać i przede wszystkim zabrać Sehuna w bezpieczne miejsce. Pierwsze, co przyszło mu na myśl, to własne mieszkanie. Może nie był to doskonały pomysł, bo przecież nie znał Sehuna, ale ufał Baekhyunowi, a skoro łączyło go coś z Sehunem, to najwyraźniej nie był złym człowiekiem. Luhan delikatnie złapał blondyna pod pachami i powoli uniósł do pionu, starając się przy tym nie sprawiać mu za dużo bólu. Mimo chęci Luhana, Oh czuł, jakby jego ciało było rozrywane nawet przy najmniejszym ruchu. Jęknął głośno i bezwładnie oparł się o bruneta, który mocno złapał chłopaka w pasie, by uchronić go przed upadkiem na ziemię. Jedno ramię blondyna Luhan zarzucił sobie na barki i powoli ruszył w stronę samochodu, który na szczęście nie stał tak daleko i już po kilku minutach znaleźli się przy nim. Han otworzył tylne drzwi i pomógł Sehunowi wsiąść do środka. Blondyn od razu położył się na kanapie i skulił do pozycji embrionalnej, chcąc choć w niewielkim stopniu stłumić okropny ból żeber. Upewniwszy się, że Sehunowi nic nie stanie się podczas jazdy, Luhan zajął miejsce za kierownicą i drżącymi palcami wsunął do stacyjki kluczyk. Nim odpalił silnik, minęła dłuższa chwila, podczas której próbował dojść do siebie po całym tym dziwnym zdarzeniu. W końcu przekręcił kluczyk w stacyjce i odjechał w stronę swojego osiedla.

*

Luhan otworzył drzwi i niemalże wtoczył się do mieszkania, nie mogąc dłużej wytrzymać spoczywającego na jego plecach ciężaru Sehuna, który w samochodzie stracił przytomność i nie był w stanie o własnych siłach wyjść na trzecie piętro. Luhan nie wiedział, jakim cudem udało mu się wynieść blondyna, ale tego dnia przechodził samego siebie. Najpierw odnalazł w sobie resztki odwagi i zajrzał do ciemnej alejki, a teraz wyniósł nieprzytomnego chłopaka na ostatnie piętro budynku. Nawet nie chciał myśleć, co by się stało, gdyby jednak zignorował tamte dziwne odgłosy. Co stałoby się z Sehunem? Czy ktoś by go tam znalazł, a jeśli tak, to czy pomógłby mu, czy może zignorował i pozostawił chłopaka na pastwę losu?

- Luhan? – zapytał siedzący w salonie Baekhyun, którego zaniepokoiły dochodzące z przedpokoju podejrzane odgłosy. – Luhan?

- To ja – sapnął brunet i wszedł do salonu, w dalszym ciągu niosąc nieprzytomnego Sehuna na plecach. – Przesuń się – mruknął zmęczony i powoli kucnął, by położyć chłopaka na sofie.

- Sehun?! – wrzasnął przerażony Baekhyun, zaraz doskakując do blondyna. – Co mu się stało? – zapytał, przenosząc wzrok na Luhana, który wierzchem dłoni starł z czoła kropelki potu.

- Pobiłem go, wiesz? – Luhan wywrócił teatralnie oczami i ułożył Sehuna na plecach, by łatwiej można było opatrzyć rany. – Znalazłem go niedaleko firmy. Nie wiem, kto mu to zrobił, ale nie chciał jechać do szpitala.

- Nic dziwnego. Gdyby Wu Yifan się o tym dowiedział…

- Czekaj – przerwał mu Luhan, nagle zamierając na dźwięk imienia swojego byłego chłopaka. – Wu Yifan? Co on ma do tego? Baek, masz mi to wszystko wyjaśnić!

- Mogę zająć się Sehunem? Obiecuję, że potem ci wszystko powiem – powiedział spokojnie Byun, wlepiając w przyjaciela szkliste od łez oczy.

- Pomóc ci? – zapytał Luhan, dochodząc do wniosku, że i tak nie ma nic lepszego do roboty, a chciał pomóc zarówno Baekhyunowi, jak i Sehunowi. – Przyniosę apteczkę – zaproponował i poszedł do łazienki.

Byun uklęknął przy kanapie i opuszkami palców przejechał po opuchniętym policzku Sehuna, próbując z całych sił się nie rozpłakać. Nie mógł uwierzyć, że Wu Yifan był zdolny do czegoś tak okropnego. Co prawda nie znał go aż tak dobrze, jak Sehun, ale nigdy nie przypuszczał, że posunie się tak daleko.

- Baek, wszystko w porządku? – spytał cicho Luhan, kładąc dłoń na ramieniu przyjaciela.

- Tak, jest okay – szepnął Byun i pociągając cicho nosem, starł z policzka pojedynczą łezkę. Uśmiechając się sztucznie, zabrał od bruneta apteczkę i zaraz odwrócił głowę w przeciwną stronę, by Luhan nie widział gromadzących się w jego oczach łez.

Baekhyun powoli uniósł koszulkę Sehuna i syknął cicho, gdy zobaczył posiniaczony brzuch chłopaka. Nie dziwił się, że Oh stracił przytomność. Ból musiał być nie do zniesienia. Byun obmył rany blondyna, większe zakleił plastrami i z pomocą Luhana owinął tors Sehuna bandażem elastycznym, by unieruchomić potłuczone żebra. Wiedział, że Oh i tak nie pójdzie do lekarza, dlatego musiał zrobić wszystko, żeby oszczędzić mu bólu.

- Porozmawiamy teraz? – spytał nieśmiało Luhan, gdy Baekhyun po prawie godzinie nareszcie przestał męczyć Sehuna i odłożył apteczkę na bok.

- Tak. Teraz możemy porozmawiać – odpowiedział i posłał przyjacielowi lekki uśmiech. – Chodźmy do kuchni.

Luhan skinął głową i udał się za młodszym chłopakiem do drugiego pomieszczenia. Baekhyun wlał wodę do czajnika i postawił go na kuchence, chcąc zrobić herbatę. Potrzebował się uspokoić, a nic nie działało na niego tak dobrze, jak herbata z cytryną i miodem.

- Zamieniam się w słuch – powiedział Luhan, siadając na krześle przy szerokim parapecie. – Skąd znasz Sehuna?

- Poznałem go po przeprowadzce do Seulu. Studiowaliśmy razem, ale potem Sehun musiał zrezygnować, bo jego siostra zachorowała.

- Coś poważnego?

- Białaczka – szepnął Byun, stawiając na parapecie dwa kubki z gorącą herbatą. Widząc zdziwioną minę przyjaciela, uśmiechnął się niewyraźnie i cicho westchnął. – Tamta dziewczyna w peruce, to Junhee – siostra Sehuna. Ich rodzice nie żyją, więc muszą radzić sobie sami. Sehun zrezygnował ze studiów, żeby móc pracować, ale żadna nie dawała tylu pieniędzy, by starczało na rachunki, jedzenie i lekarstwa dla Junhee. Wtedy Sehun wkręcił się w towarzystwo Wu Yifana i zaczął sprzedawać dla niego narkotyki.

- Wu Yifan… To nie może być on – wymruczał Luhan, ukrywając twarz w dłoniach.

- Lu, co jest? – spytał zaniepokojony Baekhyun, dokładnie przyglądając się przyjacielowi. – Znasz Wu Yifana?

- W Pekinie przez pięć lat byłem z Wu Yifanem, ale pewnie to tylko zwykły zbieg okoliczności – stwierdził nerwowo i odgarnął z czoła czarne włosy. – To musi być przypadek.

- Mam wrażenie, że to nie jest przypadek – odezwał się Byun i wyjął z kieszeni spodni telefon. W licznej galerii zdjęć odnalazł to, na którym był on z Wu Yifanem. Zrobili go na żarty, by uwiecznić ich znajomość, która na szczęście Byuna nie trwała zbyt długo. – To Wu Yifan – rzucił, pokazując Luhanowi zdjęcie. Brunetowi momentalnie zrzedła mina, co oznaczało, że największy diler w Seulu był jednocześnie byłym chłopakiem Hana. – Wu Yifan przejął interes po swoim przyjacielu.

- To dlatego tak nagle wyjechał z Pekinu. – Luhan pokręcił głową z niedowierzaniem. – Nie miałem pojęcia, że mieszka tutaj.

- Mieszka i to dość bogato – prychnął Byun i wzruszył ramionami.

- A ty skąd go znasz? – spytał po chwili Luhan, stwierdzając, że to najlepszy moment na wyciągnięcie z Baekhyuna całej prawdy dotyczącej jego relacji z Sehunem.

- Czy to ważne? – Byun wzruszył ramionami i nerwowo zagryzł wargi w wąską linię, doskonale zdając sobie sprawę z tego, jak zareaguje Luhan, gdy o wszystkim w końcu się dowie.

Baekhyun nigdy nie liczył się z opinią innych ludzi, nawet ta rodziców mało go interesowała, jednak kiedy w grę wchodził Han, to wszystko nabierało innego znaczenia. Nie wiadomo dlaczego, ale Byun chciał być jak najlepszym człowiekiem dla Luhana, chciał, żeby widział w nim kogoś dobrego, kto potrafi poświęcić naprawdę wiele, by uszczęśliwić osoby, na których mu zależy. Niestety przeważnie wychodził na skończonego egoistę mającego w poważaniu nawet najbliższych. 

- Okay, powiem ci – westchnął zrezygnowany Baekhyun, obejmując drżącymi dłońmi kubek z herbatą, która zdążyła już nieco przestygnąć. – Przez krótki czas pracowałem dla Wu Yifana – powiedział, a Luhan z wrażenia zakrztusił się przełykanym właśnie trunkiem. – Potrzebowałem pieniędzy. Wszystkie oszczędności, jakie miałem, poszły na imprezy, a rodzice w końcu stracili cierpliwość i odcięli mi dopływ gotówki – wyjaśnił, jednak zaraz dotarło do niego, jak żałośnie to brzmiało. – Sehun polecił mnie Wu Yifanowi i ten zgodził się, żebym sprzedawał jego towar.

- Jesteś cholernie nieodpowiedzialny, Byun – wyszeptał Luhan, będąc jeszcze w zbyt wielkim szoku, by cokolwiek więcej powiedzieć. Nie mógł uwierzyć, że ten niewinnie wyglądający Baekhyun wpakował się w takie bagno. Dobrze, że chociaż udało mu się zerwać z tym wszystkim. – Przynajmniej teraz już wiem, dlaczego Sehun mówił, że w ogóle cię nie znam.

- Luhan, ja naprawdę przepraszam, że nie powiedziałem ci o tym wcześniej, ale bałem się twojej reakcji. Nikt nie wiedział o tym, czym się kiedyś zajmowałem. Nikt prócz Sehuna – dodał i na chwilę zamilkł, czekając na wybuch przyjaciela. Wiedział, że jest zły i mocno rozczarowany jego postępowaniem i chyba właśnie to bolało go najbardziej. Nigdy nie chciał zawieść Luhana, a właśnie to robił. – Przepraszam.

Brunet wstał z krzesła i stanął przed Baekhyunem, zaciskając ze złości dłonie w pięści. Nie wiedział, co ma zrobić. By zły na przyjaciela i bardzo rozczarowany jego zachowaniem, jednak z drugiej strony wcale się temu wszystkiemu nie dziwił. Poznał Byuna na tyle dobrze, by wiedzieć, że jest nieodpowiedzialnym dzieciakiem i gdyby Luhan był naprawdę wredny, to zaraz zadzwoniłby do rodziców chłopaka, by poinformować ich o wyczynach syna.

- Co teraz zrobisz? – spytał cichutko Baekhyun, spoglądając spod grzywki na przyjaciela.

Luhan bez słowa objął chłopaka ramionami i mocno przytulił, jakby chcąc mu w ten sposób przekazać, że będzie przy nim choćby nie wiadomo co się działo. Byun podniósł się z krzesła i niczym małe dziecko wtulił się w ciało Luhana, z ledwością powstrzymując się przed rozpłakaniem. Za dużo się ostatnio działo i problemy powoli zaczynały przerastać niedojrzałego Baekhyuna. Najpierw ta cała akcja z Wu Yifanem, potem rozstanie z Chanyeolem, a na koniec jeszcze pobicie Sehuna. Nie był przyzwyczajony do czegoś takiego. W Pusan wiódł spokojne i czasem nudne życie, ale przynajmniej nikt nie chciał się na nim mścić za złamanie umowy.

- Luhan, tak bardzo się boję – wyszeptał łamiącym się głosem Byun, obejmując bruneta ramionami. – Boję się, że ludzie Wu Yifana zrobią mi to samo, co Sehunowi.

- Nie zrobią. Obiecuję ci to – powiedział Luhan i pogłaskał młodszego chłopaka po plecach. – Tylko musisz mi w czymś pomóc i Sehun nie może się o tym dowiedzieć.

2

Jakimś cudem Luhanowi udało się zasnąć tej nocy. Zmęczony wydarzeniami zapadł w sen, jak tylko położył się na łóżku. Nie miał nawet sił przebierać się w spodnie dresowe i szeroką koszulkę, które zazwyczaj służyły mu za piżamę. Rano z ledwością zwlekł się z łóżka i po szybkim ogarnięciu się w łazience, udał się do kuchni. Po drodze zerknął jeszcze na śpiącego na kanapie Sehuna, który wyglądał, jakby przebiegło po nim stado słoni. Luhan czuł dziwne kłucie w okolicy serca, gdy tak patrzył na pobitego blondyna. Znając większość szczegółów dotyczących życia tego chłopaka, zaczynał rozumieć jego postępowanie. Desperacja potrafi popchnąć człowieka do naprawdę złych czynów i Luhan nie powinien był z góry oceniać Sehuna.

Brunet zaparzył w szklanym dzbanku dodatkową kawę dla Baekhyuna i Sehuna, po czym zabrał się za robienie śniadania. Chciał, żeby chłopcy zjedli coś zaraz po obudzeniu się, a doskonale wiedział, że Byunowi pewnie by się nie chciało nic robić. Luhan był tak skupiony na przygotowywaniu posiłku, że nie usłyszał nawet, jak ktoś wchodzi do kuchni. W pewnym momencie odwrócił się w stronę drzwi, by spojrzeć na wiszący nad nimi zegar i wrzasnął głośno, gdy zobaczył stojącego w progu upiora. Dopiero po chwili dotarło do niego, że to nie żaden upiór, a Sehun.

- Wybacz, nie chciałem cię przestraszyć – powiedział słabym głosem blondyn i oparł się ramieniem o framugę drzwi.

- Nic się nie stało – stwierdził Luhan i lekko się uśmiechnął, dokładnie przyglądając się chłopakowi. – Uhm… Jak się czujesz?

- Pytasz z grzeczności czy naprawdę cię to interesuje? – Sehun syknął pod nosem, gdy poczuł przeszywający ból w żebrach. Widząc minę bruneta, wywrócił oczami i cicho westchnął. – Czuję się, jakby walec mnie rozjechał. Masz jakieś tabletki przeciwbólowe?

- Tak, ale nie bierz ich na pusty żołądek. Śniadanie będzie zaraz gotowe. Kawa jest w dzbanku – powiedział Luhan, nerwowo wskazując dłonią poszczególne rzeczy. – Siadaj. Nie przemęczaj się. Wiem, że nie chcesz słyszeć o pójściu do lekarza, ale lepiej by było, gdybyś jednak poszedł się przebadać – dodał, nalewając do kubka kawę. Podał naczynie Sehunowi i skinięciem głowy wskazał krzesło. – Mam znajomego lekarza. Przebada cię bez zadawania zbędnych pytań. Może być?

- Nie potrzebuję pomocy – burknął Sehun i powoli usiadł na krześle.

- A ja uważam, że potrzebujesz. Nie bądź takim upartym osłem. Czasami każdy potrzebuje pomocy. Robię to głównie dla Baekhyuna. Poza tym musisz szybko wrócić do formy, żeby pójść do normalnej pracy i uczciwie zarobić na lekarstwa dla siostry. Nie możesz być egoistą, musisz myśleć przede wszystkim o Junhee.

- Dlaczego tak bardzo się o nas martwisz? – zapytał zdziwiony Sehun i upił kilka łyków ciepłej kawy. – Przecież w ogóle mnie nie znasz. Jeszcze kilka dni temu miałeś mnie za największego śmiecia, a teraz oferujesz pomoc.

- Nie powinienem był cię pochopnie oceniać, ale próbowałeś sprzedać narkotyki mojemu przyjacielowi, więc nie dziw się, że potem robiłem wszystko, by trzymać cię z dala od niego – powiedział Luhan, podając Sehunowi talerz ze śniadaniem. Obok położył opakowanie z najsilniejszymi lekami przeciwbólowymi i żółtą karteczkę z adresem przychodni, w której przyjmował jego dobry kolega. – Idź się przebadać – dodał, a potem wyszedł z kuchni, nie czekając nawet na podziękowania chociaż i tak na nie nie liczył.

- Dzięki Lu – rzucił pod nosem Sehun, wpatrując się pustym wzrokiem w żółtą karteczkę.

Blondyn powoli odwrócił się przodem do parapetu i od niechcenia spojrzał na talerz pełen jedzenia. Nie miał ochoty jeść, ale wiedział, że bez tego nie będzie miał na nic sił, a czekała go jeszcze wizyta u lekarza. Sehun bał się powrotu do domu i reakcji Junhee na jego widok. Niby co jej powie? Znów uraczy ją kolejnym kłamstwem? Już miał dość ciągłego okłamywania siostry, zasługiwała na to, żeby w końcu poznać prawdę, jednak była w tak kiepskim stanie, że nie można jej było denerwować.

- Sehun. – Baekhyun odetchnął z wyraźną ulgą, gdy zobaczył siedzącego przy parapecie blondyna. – Myślałem, że już poszedłeś. Gdzie Luhan?

- Chyba poszedł do pracy – odpowiedział i nabił na widelec kilka kawałków duszonych warzyw. – Zrobił śniadanie.

- To dobrze, bo umieram z głodu – zaśmiał się Byun i zaraz nałożył sobie na talerz solidną porcję warzyw oraz ryż. Do ulubionego kubka nalał jeszcze trochę kawy i usiadł obok Sehuna, zastanawiając się, czy powinien poruszyć temat wczorajszych wydarzeń. Co prawda domyślał się, co takiego musiało się wydarzyć, jednak chciał znać dokładny powód pobicia go przez ludzi Wu Yifana. – Powiesz mi, co się wczoraj stało? – odezwał się w końcu, niepewnie zerkając na siedzącego obok chłopaka.

- Chyba nie trudno się domyślić – wymruczał Sehun, dłubiąc widelcem w jedzeniu. Nie mając ochoty dalej jeść, odsunął od siebie talerz i sięgnął po opakowanie z lekami przeciwbólowymi. – Podasz mi wodę?

Byun kiwnął głową i nie ruszając się z miejsca, sięgnął po stojącą na kuchennym blacie butelkę z wodą mineralną. Ostatecznie i tak musiał jednak wstać, gdyż niestety nie posiadał długich rąk i nie był w stanie wyjąć z wiszącej szafki kubka. Z niewielkiej odległości mógł się lepiej przyjrzeć Sehunowi, który za wszelką cenę starał się nie spoglądać na Baekhyuna, wiedząc doskonale, że ten zaraz zacząłby zadawać miliony pytań, na które on nie miał najmniejszej ochoty odpowiadać.

- Jak się czuje Junhee? – zapytał nagle Byun. – Pozdrów ją, dobrze? Odwiedziłbym was, ale to chyba nie jest najlepszy pomysł.

- Nie jest dobrze – szepnął Sehun i przeczesał palcami posklejane od potu i brudu włosy. – Ma wrażenie, że ona już odpuściła dalszą walkę. Ostatnio powiedziała, że szkoda pieniędzy na lekarstwa skoro one nic nie dają. Jeszcze teraz ta sytuacja z Wu Yifanem…

- Przykro mi, Sehun – przyznał szczerze Baekhyun, któremu aż serce się krajało, gdy widział swojego przyjaciela w takiej rozsypce. Nigdy nie przypuszczał, że ktoś tak twardy, jak Oh może mimo wszystko być tak wrażliwym człowiekiem. – Powiesz mi, co się stało wczoraj?

- Miałem konfrontację z Jonginem i tym małym rudzielcem – powiedział w końcu, a z ust Baekhyuna wydobyło się ciężkie westchnięcie. – Wu Yifan dowiedział się, że ukradłem jego najlepszy towar, a wiesz przecież, że on nie toleruje nieposłuszeństwa.

- Co zrobiłeś? – Byun z wrażenia zakrztusił się kawą. Gdy doszedł do siebie, spojrzał szeroko otwartymi oczami na blondyna i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Czy ty oszalałeś? Dlaczego nie przyszedłeś do mnie? Przecież pożyczyłbym ci pieniądze!

- Doskonale wiesz, że nie lubię się prosić – wymruczał Sehun, chociaż miał ochotę zacząć krzyczeć. Nienawidził tej bezsilności i faktu, że każdy, znając całą prawdę o jego życiu, nagle zaczynał się litować. – Przeczekam dwa dni i pójdę do Wu Yifana prosić o kolejną szansę. Spłacę dług, a potem poszukam normalnej pracy.

- Nie ma mowy – zaoponował natychmiast Baekhyun i poderwał się z krzesła. – Nie pozwolę ci znów wrócić do Wu Yifana. Ten człowiek to diabeł wcielony. Sehun, są inne rozwiązania.

- Niby jakie? Może napad na bank? Faktycznie, to jest jakieś rozwiązanie – zakpił, spoglądając z politowaniem na Byuna, który na te słowa wykręcił teatralnie oczami.

- Pożyczę ci pieniądze. Spłacisz Wu Yifana i raz na zawsze zakończysz tę chorą znajomość – powiedział stanowczo Baekhyun i założył ręce na torsie, tym samym dając znak, że nie przyjmuje żadnych wymówek. Nie czekając na odpowiedź Sehuna, wyszedł z kuchni i udał się do swojego pokoju. Tam ze schowanej w szufladzie ze skarpetkami szkatułki wyjął wszystkie oszczędności i wrócił do kuchni. – Proszę. Mam nadzieję, że wystarczy. Resztę zostaw na życie. Oddasz, gdy znajdziesz pracę i dorobisz się milionów.

- Baek, ja naprawdę nie mogę… Sam potrzebujesz pieniędzy – zauważył Sehun, czując nieznane dotąd ciepło okalające jego kamienne serce. Nigdy wcześniej nikt nie zrobił dla niego tak wiele, jak właśnie Baekhyun. Ludzie, którzy mieli go za egoistycznego dzieciaka naprawdę byli w wielkim błędzie.

- Daj spokój. – Byun machnął ręką i uśmiechnął się promiennie. – Teraz mam Luhana, więc nic mu się nie stanie, jak przez kilka miesięcy to on będzie płacił rachunki i robił zakupy. Zresztą ostatnio rodzice trochę zmiękli i przesyłają mi trochę kieszonkowego.

- Dziękuję. – Sehun zsunął się z krzesła i bojąc się, że zaraz rozklei się przed przyjacielem, po prostu go przytulił.

- Nie ma za co. Teraz idź się ogarnąć i zawiozę cię do lekarza. W łazience masz czysty ręcznik i ubrania. Spodnie mogą być trochę za krótkie, ale chyba przeżyjesz. – Byun zachichotał cicho, wyobrażając sobie wysokiego Sehuna w jego przykrótkich spodniach. Cóż, Baekhyun wzrostem nie grzeszył, ale przecież małe jest piękne. – Pomóc ci?

Sehun westchnął ciężko i niechętnie kiwnął głową, doskonale zdając sobie sprawę, że bez pomocy przyjaciela doszedłby do łazienki prawdopodobnie pod wieczór. Powoli uniósł rękę i oparł ją na barkach Baekhyuna, który z kolei objął go mocno w pasie i razem ruszyli w stronę łazienki. 

*

Sehun z pomocą Baekhyuna wyszedł na drugie piętro starej kamienicy i zmęczony oparł się ramieniem o ścianę, jedną dłonią szukając po kieszeniach spodni kluczy od mieszkania. Nim udało mu się je znaleźć, drzwi otworzyły się na oścież, a oczom chłopaków ukazała się ubrana w kolorowy szlafrok Junhee. Na widok pobitego brata rozdziawiła szeroko usta, nie będąc w stanie wydusić z siebie słowa. Zaraz jej wzrok powędrował na Baekhyuna, który wyglądał, jakby szykował się do ucieczki, jednak wciąż podtrzymywał Sehuna i gdyby odsunął się od niego choćby na kilka centymetrów, ten pewnie upadłby na ziemię.

- Chyba wolę nie pytać, co się stało – powiedziała Junhee, przepuszczając chłopaków w drzwiach. – Albo chcę wiedzieć. Co, do jasnej cholery, stało się mojemu bratu? – zapytała ostro, idąc za nimi do salonu, gdzie Baekhyun pomógł Sehunowi położyć się na kanapie. – Byun? Może ty mi prędzej wyjaśnisz całą tę sytuację?

- Myślę, że lepiej będzie, jeśli Sehun o wszystkim ci powie – stwierdził Baekhyun, uśmiechając się niemrawo. – Pójdę już. Dobrze było cię znów zobaczyć, Junhee.

- Ciebie mimo wszystko też. – Junhee odprowadziła chłopaka do drzwi i pożegnawszy się z nim, zaraz wróciła do salonu, by wypytać Sehuna o szczegóły dotyczące jego kiepskiego wyglądu. – Zamieniam się w słuch, kochany braciszku. Kto cię tak urządził, co?

Blondyn położył się wygodniej na kanapie i jęknął cicho, gdy żebra przeszył przeraźliwy ból. Lekarz co prawda wykluczył złamania, jednak całe ciało chłopaka było mocno poobijane i minie trochę czasu nim przestanie czuć dyskomfort przy choćby niewielkim ruchu. Był jednak wdzięczny Luhanowi, że załatwił mu tę wizytę, bo przynajmniej dostał silne leki przeciwbólowe i upewnił się, że jego życiu nic nie zagraża. Żałował, że rano nie podziękował temu chłopakowi, gdy miał ku temu okazję. Co prawda poprosił Baekhyuna, żeby zrobił to w jego imieniu, jednak wiadomo, że osobiste podziękowania robią lepsze wrażenie.

- Junhee, ja muszę ci o czymś powiedzieć…

*

Dziewczyna nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała od brata. Była wściekła na Sehuna, że dla niej tak bardzo się poświęcał, ale z drugiej strony starała się go zrozumieć. W końcu robił to, żeby mogli wieść spokojne życie bez zamartwiania się o to, czy następnego dnia nie braknie im pieniędzy na jedzenie, nie wspominając już o lekarstwach. Mimo to ciężko było jej się pogodzić z faktem, że przez prawie rok Sehun handlował narkotykami. Do tego jeszcze zatrzymanie przez policję, a teraz to pobicie. Junhee miała cichą nadzieję, że chłopak pójdzie w końcu po rozum do głowy i zrezygnuje z bycia dilerem. Było przecież tyle innych opcji. Co prawda może nie zapewniały tak dużych pieniędzy, ale przynajmniej były legalne i nie groziło zatrzymanie przez policję.

 Junhee wstała powoli z łóżka i szurając stopami po dywanie, podeszła do drzwi. Było jej dziwnie duszno, a przed oczami zaczęły pojawiać się czarne plamki. Nie chcąc straszyć Sehuna, który siedział w salonie i oglądał jakiś program w telewizji, weszła do łazienki, by przemyć twarz zimną wodą. To zawsze pomagało jej dojść do siebie, gdy zaczynała słabnąć, jednak tym razem efekt był znikomy. Dziewczyna oparła się dłońmi o umywalkę i wzięła kilka głębokich wdechów, wpatrując się przy tym w swoje odbicie w lustrze. 

- Junhee? – zapytał zaskoczony Sehun, zaglądając do łazienki.

Widząc, że siostra ledwo trzyma się na nogach, szybko do niej podszedł i objął w pasie, by dziewczyna nie upadła na kafelki. Delikatnie posadził ją na podłodze, opierając plecami o ścianę. Sehun sięgnął do kieszeni spodni po komórkę, zaraz przypominając sobie, że chwilę wcześniej pisał wiadomość do Byuna i zostawił ją na stoliku w salonie. Nie zwlekając dłużej, udał się do pokoju i drżącą dłonią złapał za telefon, od razu wykręcając numer na pogotowie. Chłopak był już przyzwyczajony do takich sytuacji, ale mimo wszystko nie potrafił zapanować nad nerwami. Wiedział, że każde takie omdlenie tylko pogarsza stan zdrowia Junhee i mocno osłabia jej organizm.

- Junhee, słyszysz mnie? – zapytał zdenerwowany Sehun, poklepując siostrę po policzkach. – Nie zasypiaj, rozumiesz? Nie możesz teraz zasnąć.

 Blondyn wpatrywał się w bladą twarz dziewczyny, próbując za wszelką cenę zachować spokój. Był tak skupiony na Junhee, że nie zwracał uwagi na ból w żebrach. W tamtej chwili liczyła się tylko siostra i nic więcej. Sehun co chwilę zerkał na ekran swojego telefonu, sprawdzając, ile czasu minęło od rozmowy z ratownikiem medycznym, który przyjmował od niego zgłoszenie. Przez głowę chłopaka przewijało się wtedy mnóstwo niepotrzebnych myśli. Co jeśli ratownik źle zanotował adres i pogotowie pojechało gdzie indziej? Przecież nie mógł dłużej czekać. Junhee była coraz słabsza i Sehun bał się, że jeśli całkowicie straci przytomność, to lekarze nie będą w stanie jej uratować.

Słysząc głośne odgłosy rozmowy dochodzące z korytarza, Sehun poderwał się na równe nogi i ignorując przeszywający ból w żebrach, otworzył na oścież drzwi mieszkania. Odetchnął z ulgą, gdy zobaczył lekarza oraz dwóch sanitariuszy. Zaprowadził ich do łazienki, gdzie na rozłożonym ręczniku leżała Junhee.

Sehun musiał zostać w przedpokoju, żeby nie przeszkadzać mężczyznom w wykonywaniu ich pracy. Chłopak był w takiej rozsypce, że nie panował już nawet nad spływającymi po policzkach łzami. Miał wrażenie, że to jego wina. Niepotrzebnie mówił Junhee o handlowaniu narkotykami. Dziewczyna na pewno się tym zdenerwowała i właśnie to ją osłabiło. Sehun wiedział, że jeśli ona umrze, to będzie to tylko i wyłącznie jego wina.

*

Blondyn nerwowo zagryzł wargi w wąską linię i wzdychając ciężko, oparł się plecami o ścianę. Ludzie chodzili w tą i z powrotem, jednak on nie zwracał na nich najmniejszej uwagi. Myślał tylko o Junhee. Zaraz po przywiezieniu dziewczyny do szpitala, lekarze zabrali ją na szczegółowe badania, ale Sehun wiedział, że jej stan jest krytyczny. Mimo wszystko nie zamierzał tracić nadziei. Nie po to ryzykował własnym życiem dla lekarstw, by teraz Junhee miała się poddać. Musiała walczyć, przecież miała całe życie przed sobą. Nie mogła ot tak odpuścić tych wszystkich marzeń i planów, które skrupulatnie spisywała w swoim pamiętniku, licząc na to, że w niedalekiej przyszłości będzie mogła je w końcu spełnić.

- Ty jesteś bratem Oh Junhee? – zapytał postawny lekarz, zatrzymując się przed Sehunem, który w odpowiedzi kiwnął lekko głową. – Chodź ze mną. Chciałbym z tobą porozmawiać.

Blondyn udał się do gabinetu mężczyzny i tam usiadł na wskazanym przez niego krześle. Po minie lekarza domyślił się, że ten nie ma dla niego dobrych wiadomości.

- Nie będę cię okłamywał – odezwał się w końcu, splatając dłonie na teczce z wynikami badań Junhee. – Stan zdrowia twojej siostry jest poważny.

- Przecież te lekarstwa miały jej pomóc.

- Białaczka to choroba nieuleczalna. Lekarstwa miały jedynie zahamować jej rozwój, uśmierzyć ból w najgorszym etapie. Nigdy nie dawałem wam nadziei, że Junhee wyzdrowieje – zauważył mężczyzna i potarł palcami zmęczone oczy. – Przykro mi. Naprawdę mi przykro.

- Ile jej zostało? – spytał chłopak, z ledwością mogąc wydusić z siebie te słowa.

- Kilka dni… Najwyżej tydzień.

Sehun nagle poczuł, jakby ktoś wyrwał mu z piersi serce i na jego oczach zdeptał je na miazgę. Wpatrywał się w lekarza pozbawionym jakichkolwiek emocji wzrokiem, nie mogąc pojąć tego, co właśnie się działo. Nie wierzył, że jego siostra umierała. Nie wyobrażał sobie życia bez niej. Co prawda wiedział, że pewnego dnia będzie musiał się z nią pożegnać, jednak nie sądził, że nastąpi to tak szybko.

- Pójdę do niej, jeśli mogę – powiedział słabym głosem, podnosząc się z krzesła.

- Oczywiście.

3

Drogi Sehunnie (zapewne teraz wywracasz oczami, bo nigdy nie lubiłeś, gdy tak do Ciebie mówiłam),

Nie wiem, jak zacząć ten list. Jest tyle rzeczy, o których chciałabym Ci powiedzieć. Przede wszystkim dziękuję za to, co robiłeś dla mnie przez ostatnie miesiące. Dziękuję, że byłeś dla mnie tak ogromnym wsparciem, że znosiłeś moje zmienne nastroje, opiekowałeś się mną i tak wiele dla mnie poświęciłeś. Zrezygnowałeś z własnego życia, by ratować moje. Oboje wiedzieliśmy, że ta walka od początku jest skazana na porażkę. Mimo to wierzyłeś, chociaż lekarze nie dawali mi szans.

Po śmierci rodziców oboje się pogubiliśmy. Nie dawałam Ci takiego wsparcia, jakiego ode mnie oczekiwałeś. Nieraz widziałam, jak płaczesz, ale nie potrafiłam podejść i po prostu Cię przytulić. Nie umiałam poradzić sobie ze śmiercią rodziców, a przecież to Ty byłeś ich oczkiem w głowie. Ja zawsze sprawiałam problemy i ciągle kłóciłam się z tatą, gdy nie pozwalał mi iść na imprezę z koleżankami. Z mamą zresztą też nie miałam dobrych kontaktów, ale mimo wszystko ich śmierć bardzo mnie dotknęła. Śmierć bliskich zawsze boli. Nieważne, czy miało się z nimi dobry kontakt, czy wręcz przeciwnie. Zawsze zabiorą ze sobą jakąś część nas samych. Nieraz chciałam się spakować i uciec, zostawiając Cię na pastwę losu, ale wtedy uświadamiałam sobie, że nie mogę tego zrobić. Nigdy nie zostawiłabym mojego braciszka samego. Żałowałabym tego do końca życia.

Wiesz czego teraz żałuję? Tych wszystkich straconych lat, które kręciły się wokół ciągłych kłótni i wytykaniu sobie błędów. Chciałabym móc cofnąć czas. Ostatnie miesiące pokazały mi, ile czasu zmarnowałam na obrażanie się na Ciebie, zatrzaskiwanie Ci drzwi przed nosem i wyzywanie od najgorszych. Nawet nie wiesz, jak mnie kiedyś irytowałeś. Byłeś takim idealnym dzieckiem, robiłeś wszystko, o co prosili Cię rodzice. Ja tak nie potrafiłam. Nie umiałam podporządkować się czyjejś woli. Teraz cieszę się, że właśnie taki byłeś i pozostałeś do końca. Nie odwróciłeś się ode mnie, chociaż miałeś ku temu tyle powodów.

Sehunnie, tak bardzo Ci za wszystko dziękuję. Leżąc teraz w szpitalu, ciągle o Tobie myślę. Wiem, że sobie poradzisz. W ciągu ostatnich miesięcy z dziecka przeobraziłeś się w mężczyznę. Mężczyznę odpowiedzialnego za czyjeś życie. Nic nie jest w stanie Cię złamać. Pamiętaj o tym.

Wiem, że pozostało mi niewiele czasu. Nikt mi tego nie powiedział, ale ja to doskonale wiem. Widzę to w Twoich oczach i sposobie, w jaki codziennie się ze mną żegnasz. Boisz się, że każde nasze pożegnanie może być tym ostatnim. Też się tego boję. Boję się śmierci, bo nie wiem, czy cokolwiek czeka mnie po drugiej stronie. Myślisz, że spotkam tam rodziców? Chciałabym. Chciałabym choć w drugim życiu być dla nich lepszą córką. Chciałabym naprawić błędy z przeszłości…

Sehunnie, mój kochany braciszku, pamiętaj, że moje odejście to nie koniec świata. Z początku będzie trudno, ale z czasem przyzwyczaisz się do tej pustki. Dbaj o siebie, nie pakuj się w kłopoty i trzymaj się Baekhyuna oraz Luhana. To bardzo dobrzy chłopcy, więc pewnie nie zostawią Cię z tym samego.

Będę nad Tobą czuwać bez względu na to, gdzie się znajdę. Dziękuję Ci za wszystko. Zwłaszcza za Twoją bezgraniczną miłość i oddanie.

Jesteś najlepszym bratem, jakiego mogłam mieć.

Kocham Cię, Sehunnie. Nigdy o tym nie zapominaj.

Twoja siostrzyczka,

Junhee.

Sehun upił spory łyk wódki i wierzchem dłoni starł z policzków spływające po nich łzy. Chyba nigdy wcześniej nie czuł się tak bardzo źle. Nawet strata rodziców aż tak bardzo go nie złamała, jak odejście ukochanej siostry. Junhee miała rację: w przeszłości nie byli dobrym rodzeństwem. Ciągle się kłócili, robili sobie na złość, ale mimo wszystko kochali się i mieli świadomość, że w razie potrzeby mogą na siebie liczyć. Zresztą przekonali się o tym po śmierci rodziców. Musiało jednak minąć trochę czasu, by zrozumieli, że zostali sami i albo przestaną ciągle obarczać się winą za wszelkie zło tego świata, albo ich drogi bezpowrotnie się rozdzielą.

Rozgoryczony Sehun złapał mocniej butelkę z wódką i z całych sił cisnął nią w ścianę. Szkło rozpadło się na kilkanaście kawałków, zdobiąc nimi podłogę sypialni Junhee. Chłopak podkurczył nogi pod brodę i objąwszy je rękoma, ukrył zapłakaną twarz w przestrzeni między klatką piersiową a udami. Nie mógł uwierzyć, że jego ukochana siostra już nigdy nie przekroczy progu swojego pokoju. Tak ciężko było przyswoić fakt, że nie będzie mu dane usłyszeć jej radosnego śmiechu. W ostatnich miesiącach stawał na głowie, byleby tylko wywołać uśmiech na bladej twarzy dziewczyny. Robił dla niej dosłownie wszystko, ale wiedział także, że gdyby trzeba było, to poświęciłby własne życie, byleby tylko uratować Junhee.

Sehun pociągnął głośno nosem i powoli wstał z podłogi, na której siedział od jakiegoś czasu. Na wpółprzytomny i mocno odurzony alkoholem, ruszył do przedpokoju, gdzie jedynie założył zniszczone trampki i zabrawszy kurtkę, wyszedł z mieszkania. Nie trudził się nawet, żeby zamknąć drzwi na klucz. Było mu już wszystko jedno. Przecież i tak stracił to, co było dla niego najcenniejsze. Reszta nie miała najmniejszego znaczenia.

Chłopak niemalże stoczył się po schodach i po wyjściu z budynku rozejrzał się dookoła siebie, mrużąc przy tym oczy przed ostrymi promieniami słońca. Sehun zatoczył się kilka razy, jednak szybko odzyskał równowagę, a przynajmniej tak mu się wydawało, i podążył w doskonale mu znanym kierunku. Od śmierci Junhee nie wychodził z mieszkania. Z nikim nie rozmawiał, nawet z Baekhyunem, który uparcie próbował się z nim skontaktować i kilka razy przyszedł do Sehuna, jednak nie dane było mu się zobaczyć z przyjacielem. Oh skutecznie odciął się od świata zewnętrznego, pogrążając się w coraz większej rozpaczy. Ostatnie dwa dni były dla niego naprawdę ciężkie, a przecież czekał go jeszcze pogrzeb ukochanej siostry. Nie miał w ogóle głowy do przygotowania wszystkiego. Na szczęście w tej kwestii mógł liczyć na dawną znajomą, która zajmowała się wcześniej pogrzebem państwa Oh.

Po przeczytaniu listu od Junhee, coś w nim pękło. Nagle samotność zaczęła mu doskwierać. Wiedział, że jeśli nie wyjdzie z domu i nie spotka się z kimś zaufanym, to zrobi coś bardzo głupiego. W pierwszej chwili na myśl przyszedł mu Baekhyun, jednak szybko zrezygnował z tego pomysłu, zdając sobie sprawę z tego, że przyjaciel ciągle by się nad nim użalał. Musiał spotkać się z neutralną osobą, która nie będzie traktować go, jak kogoś słabszego i gorszego.

W ten oto sposób znalazł się przed nowoczesnym budynkiem, w którym pracował Luhan. Nie miał pojęcia, czy chłopak był jeszcze w pracy, ale co innego miał do roboty? Sehun usiadł na pobliskiej ławce i opuszkami palców dotknął zimnego policzka, dopiero wtedy orientując się, że całą drogę płakał. Wciąż był jeszcze lekko otumaniony przez alkohol, jednak nie było z nim tak źle, jak zaraz po wyjściu z bloku.

- Sehun? – Wychodzący z budynku Luhan nie krył zdziwienia widokiem siedzącego na ławce blondyna. – Co ty tutaj robisz? – zapytał, podchodząc bliżej młodszego chłopaka. Zobaczywszy jego zapłakane oczy, na chwilę zamilkł, w ostatniej chwili powstrzymując się przed zbluzganiem chłopaka za nachodzenie go w pracy. – Co się stało?

- Nic. Musiałem się z kimś zobaczyć, a tylko ty przyszedłeś mi na myśl – wyjaśnił szczerze Sehun i posłał brunetowi lekki uśmiech. Powoli podniósł się z ławki i lekko zataczając się na boki, wsunął dłonie do kieszeni spodni. – Nie mogę być teraz sam, wiesz? Boję się, że mógłbym zrobić coś głupiego. Jesteś moim jedynym ratunkiem, Lu.

- A ty jesteś pijany – przyznał Luhan, wkładając ręce do kieszeni płaszcza. – Uśmierzałeś alkoholem ból żeber?

- Raczej ból serca i duszy – wyszeptał Sehun i wzruszył bezradnie ramionami. – Rzadko proszę innych o pomoc. Nienawidzę tego robić, ale dzisiaj potrzebuję twojej pomocy, Lu. Naprawdę jej potrzebuję, bo wiem, że jeśli zostanę sam to…

- Dobrze. Pojedziemy do mnie. Baekhyuna nie ma, więc będziesz mógł przespać się w jego pokoju – powiedział Luhan, starając się na obojętny ton głosu, jednak i tak dało się w nim wyczuć ogromną troskę i zmartwienie.

Nigdy wcześniej nie widział Sehuna w tak kiepskim stanie. Nawet kiedy został pobity, to i tak zgrywał twardziela i pewnie gdyby nie obezwładniający ból, to nie przyjąłby pomocy Luhana, tylko o własnych siłach doczołgałby się do własnego mieszkania. Tym razem blondyn był w totalnej rozsypce, a Han nie miał zielonego pojęcia, co takiego wydarzyło się w jego życiu. Musiało mieć to także związek z Baekhyunem, gdyż przez ostatnie dwa dni chodził po domu niczym cień, w ogóle nie jadł, mało co mówił, co w ogóle nie było do niego podobne. Niestety nie wyjaśnił Luhanowi, co takiego się stało, a on z kolei nie naciskał, bojąc się, że przyjaciel znów się w sobie zamknie. Wczorajszego wieczoru Byun nagle zdecydował, że pojedzie do rodziców, bo rzekomo się za nimi stęsknił, ale Luhan wiedział, że to była po prostu ucieczka. Nie wiedział tylko przed czym ucieka jego przyjaciel.

- Dziękuję – rzucił cicho Sehun, walcząc z całych sił z opadającymi ze zmęczenia powiekami.

- Nie ma za co – wymruczał Luhan i kątem oka zerknął na blondyna. – Nie mam zwyczaju wyciągać z ludzi informacji. Nie lubię ich wypytywać i przesłuchiwać. Czasami jest to konieczne, jak w przypadku Baekhyuna, ale zwykle jestem cierpliwy i czekam, aż druga osoba sama zacznie mówić. Ciebie też nie będę wypytywać. Jeśli jednak będziesz chciał pogadać i wyrzucić to z siebie, to jestem do twojej dyspozycji – powiedział i lekko się uśmiechnął, chcąc tym małym gestem rozładować napięcie między nimi.

- Dobrze. Będę pamiętał.

Luhan kiwnął głową i przygryzł nerwowo dolną wargę. Sehun wciąż stanowił dla niego ogromną zagadkę. Gubił się w tym, jaki on jest. Raz zgrywał cwaniaka, który wie wszystko najlepiej, a raz zachowuje się, jak zagubione we mgle dziecko szukające swoich rodziców. Czasami Luhan miał ochotę go uderzyć, by ten się opamiętał i zrozumiał, że nie on jest najważniejszy, jednak później widzi zapłakanego Sehuna i jedynie, co chce zrobić, to przytulić go do siebie i obiecać, że wszystko jakoś się ułoży.

Będąc w mieszkaniu, Luhan zdjął w przedpokoju buty, odwiesił płaszcz do szafy, jak to zawsze robił i zerkając przez ramię na Sehuna, poszedł do salonu. Chcąc zabić panującą dookoła ciszę, włączył telewizor, od razu ustawiając jakiś program rozrywkowy. Nie miał ochoty go oglądać, ale przynajmniej nie było tak cicho w mieszkaniu.

- Napijesz się czegoś? Może zrobię ci kawy? Podobno pomaga, jak ktoś za dużo wypije, a przynajmniej tak twierdzi Baekhyun – powiedział Luhan, kierując się do kuchni.

- Jeśli nie masz nic przeciwko, to położyłbym się na chwilę spać. Ostatnio w ogóle nie sypiam – przyznał niechętnie, siadając na kanapie.

- Jasne. Prześpij się, ale chyba w pokoju Byuna będzie ci wygodniej.

- Wolę tutaj.

Luhan wzruszył obojętnie ramionami i zniknął w kuchni. Brunet odczuwał dziwną satysfakcję z faktu, że pomógł Sehunowi. Podskórnie czuł, że tym razem chłopak naprawdę potrzebował jego pomocy i co najważniejsze: zgłosił się do niego z własnej woli. Na samą myśl o tym na twarzy Luhana pojawiał się lekki uśmiech.

Po nalaniu sobie do szklanki trochę wody mineralnej, brunet wrócił do salonu, gdzie na kanapie spał Sehun. Musiał być naprawdę zmęczony skoro wystarczyło zaledwie kilka minut, by zasnął niczym dziecko. Luhan odstawił szklankę na stolik i szczelnie przykrył kocem blondyna, uważając przy tym na jego posiniaczone i wciąż obolałe ciało. Nie chcąc zostawiać Sehuna samego, brunet usiadł na miękkim dywanie i opierając łokcie na szklanym stoliku, wlepił wzrok w ekran telewizora. Mimo chęci nie potrafił się na niczym skupić, wciąż myśląc tylko o przyczynie kiepskiego stanu Sehuna.

Słysząc dzwonek telefonu, rozejrzał się dookoła siebie, zaraz uświadamiając sobie, że to nie jego komórka dzwoni. Zatrzymał wzrok na śpiącym Sehunie i spod poduszki wyjął jego telefon, chcąc wyciszyć dźwięk, by chłopak się nie obudził. Coś podkusiło Luhana i zamiast rozłączyć się, odebrał połączenie.

- Sehunnie…

- Uhm, Sehun właśnie śpi. Jestem jego kolegą. Czy coś mu przekazać? – powiedział natychmiast Luhan, nie mając śmiałości podawać się za blondyna.

- Biedaczek, musi być strasznie zmęczony – przyznała smutno kobieta i westchnęła cicho. – Możesz mu przekazać, że nie musi się martwić o pogrzeb Junhee, bo już wszystko jest załatwione. Data i godzina pozostają niezmienione.

- Dobrze, dziękuję za informację – wydukał Luhan, będąc w zbyt głębokim szoku, by móc powiedzieć coś więcej.

Dopiero sygnał przerwanego połączenia sprowadził chłopaka na ziemię. Oszołomiony odsunął telefon od ucha i spojrzał na śpiącego Sehuna. Nagle wszystko zaczęło układać się w logiczną całość. Baekhyun musiał wiedzieć o śmierci Junhee i dlatego był taki smutny. Tylko dlaczego nie powiedział o niczym Luhanowi? Co prawda nie był dobrym znajomym Sehuna, ale mimo wszystko zdążył poznać część historii blondyna.

- Sehun, tak mi przykro – wyszeptał Luhan i pogłaskał chłopaka delikatnie po włosach. – Tak bardzo mi przykro.

4

Na pogrzebie Junhee nie było wielu osób, co pozwoliło Sehunowi uniknąć kłopotliwych rozmów ze znajomymi rodziców. Chłopak nie chciał niczyjej litości. Wystarczało, że Baekhyun obchodził się z nim, jak z jajkiem, które w każdej chwili może pęknąć. Mimo irytującego zachowania przyjaciela, Sehun cieszył się, że w tak trudnym momencie miał go przy sobie. Byun zaproponował, by Oh zamieszkał razem z nim i Luhanem, ale ten się nie zgodził. Nie chciał im robić kłopotu, poza tym wciąż jego relacje z Lu nie należały do najlepszych, więc wolał wstrzymać się z przeprowadzką. Obiecał jednak przyjacielowi, że w razie potrzeby zadzwoni do niego, żeby chociaż porozmawiać przez telefon.

- A jak u ciebie, Byun? – spytał Sehun, gdy razem z przyjacielem siedział na niskiej ławeczce przed wejściem na cmentarz. – Co z Chanyeolem?

- Wiesz, jak jest – odpowiedział od niechcenia Baekhyun, jednak nie udało mu się zapanować nad ustami, które wygięły się w lekki uśmiech. Kiedy Sehun trącił go łokciem w bok, zaśmiał się cichutko, ale zaraz spoważniał, dochodząc do wniosku, że to nie miejsce na jego dziecinne ekscesy. – Wróciliśmy do siebie. Stwierdziliśmy, że było nam ze sobą dobrze i szkoda to marnować. Poza tym jestem chyba jedyną osobą, która wytrzymuje z Chanyeolem.

- A on z tobą – rzucił rozbawiony Sehun i wzruszył ramionami. – Cieszę się, że znów się między wami układa.

- Jest dobrze. Czas pokaże, co z tego wyniknie – powiedział Baekhyun, uśmiechając się lekko. – A ty? Jak ty się czujesz, Sehunnie?

- Hmm… - Oh zamyślił się na chwilę i cicho westchnął, przygryzając wargi w wąską linię. – Chyba nie jest źle, Byun. Znaczy wciąż robię dwie herbaty, pytam Junhee, jaki film chce wieczorem obejrzeć, przygotowuję dla niej lekarstwa… Ale nie boli aż tak bardzo.

- To chyba dobrze – stwierdził Byun i poklepał przyjaciela po ramieniu. – Pamiętaj, że masz mnie. Luhan też chętnie ci pomoże i jeśli tylko będziesz chciał, to drzwi naszego mieszkania stoją otworem.

- Dzięki. Myślę nad przeprowadzką. – Sehun zerknął kątem oka na starszego chłopaka, bacznie obserwując jego reakcję.

Wiedział, że Byun nie będzie zadowolony, jednak tak naprawdę w Seulu nie czekało go nic dobrego. Wciąż prześladowali go ludzie Wu Yifana, a przecież spłacił wobec niego wszelkie długi. Ciężko było uciec z mrocznego świata dilerów i narkotyków.

- Nic nie jest w stanie cię zatrzymać? – zapytał z nadzieją Byun, podnosząc się razem z Sehunem z ławki. Blondyn pokręcił głową, jednak chyba nie do końca był pewny swojej decyzji odnośnie przeprowadzki. – Mam nadzieję, że zmienisz zdanie. Jeśli nie, to liczę później na jakieś zaproszenie do nowego mieszkania. Sam ostatnio myślałem o powrocie do Pusan, ale nie wyobrażam sobie życia bez Chanyeola i Luhana. Po cichu liczę na to, że Wu Yifan w końcu da mi spokój.

- On tak łatwo nie odpuszcza, ale może kiedyś mu się znudzi – powiedział Sehun i rozejrzał się dookoła. – Chodźmy już. Robi się późno, a ja jeszcze mam jedną rzecz do załatwienia na mieście.

- Okay. To zdzwonimy się niedługo? Nie chcę potem z dnia na dzień dowiedzieć się, że wyjeżdżasz. – Baekhyun uśmiechnął się lekko i przytulił Sehuna, nie przejmując się, że z boku może to wydawać się bardzo nietaktowne. – Trzymaj się, Hunnie. Jakby co, to dzwoń. Nawet z najmniejszą głupotą, dobrze?

Sehun kiwnął głową i odwzajemnił uścisk. Dobrze mu było przy Byunie. Czasami miał wrażenie, że tylko on go rozumie i wie, jaki naprawdę jest. Może tak właśnie było? Przy Baekhyunie nie musiał nikogo udawać, ten czytał z niego, jak z otwartej księgi. Nawet przy Junhee nie zawsze był sobą.

Oh doskonale wiedział, którędy najszybciej dojdzie do firmy Luhana. Pokonanie tego odcinka nie zajęło mu więcej niż dziesięć minut. Od sympatycznej recepcjonistki dowiedział się, że brunet jeszcze nie opuścił budynku, więc Sehun postanowił usiąść na jednej ze skórzanych sof w holu i poczekać na Luhana. Nie minęło kilka minut, jak ujrzał zmierzającego ku wyjściu chłopaka. Wyglądał naprawdę elegancko w czarnym garniturze i długim płaszczu, a teczka z laptopem dodawała mu powagi.

- Luhan! – zawołał Sehun, podrywając się z kanapy. Podbiegł do zdezorientowanego bruneta i uśmiechnął się do niego lekko. – Cześć. Wybacz, że cię nachodzę, ale chciałem z tobą porozmawiać.

- Och. – Luhan zerknął w stronę stojącego obok Minseoka i ponownie spojrzał na Sehuna. – Nie ma sprawy. Akurat mam ochotę na dobrą kawę – powiedział i odwzajemnił uśmiech, co tym razem przyszło mu z niezwykłą łatwością.

Po pożegnaniu się z Minseokiem, wyszedł z budynku razem z Sehunem. Chyba pierwszy raz czuł się tak swobodnie w obecności tego chłopaka. Być może przyczyniły się do tego wydarzenia z ostatnich tygodni. Nic tak nie zbliża do siebie ludzi, jak wspólny wróg oraz niespodziewana tragedia.

- Mam nadzieję, że nie pokrzyżowałem ci jakichś planów – odezwał się po chwili Sehun, kątem oka spoglądając na idącego z nim ramię w ramię bruneta.

- Nie. Miałem jechać do domu. – Luhan uśmiechnął się lekko, zadzierając nieco głowę, by móc spojrzeć na Sehuna. Dopiero wtedy dostrzegł, że różnica wzrostu między nimi była większa niż myślał. Jakim cudem wtedy udało mu się wynieść blondyna na trzecie piętro? Przecież to było ponad jego siły, a mimo wszystko dał radę. – Przepraszam, że nie było mnie na pogrzebie Junhee.

- Nie znałeś jej – zauważył Sehun i wzruszył obojętnie ramionami.

- Ale znam ciebie.

Oh przystanął przed kawiarnią, którą wcześniej wybrał Luhan i po chwili zawahania wszedł do środka zaraz za towarzyszem. Nie lubił takich wykwintnych miejsc. Brunet idealnie pasował, zwłaszcza w tym garniturze, ale niby jak taki przeciętny Sehun miał się tam dopasować? To graniczyło z cudem. Blondynowi takie miejsca zawsze kojarzyły się z nadętymi biznesmenami, którzy przy kawie czytają poranną prasę albo załatwiają przez telefon interesy. On wolał pójść do Starbucksa, kupić ulubioną kawę w plastikowym kubku i sącząc ją przez słomkę, włóczyć się po ulicach Seulu, sprzedając przy tym kolejną działkę kokainy czy heroiny.

- Wiem, że pewnie już denerwuje cię to pytanie, ale jak się czujesz? – zapytał Luhan po złożeniu zamówienia niewysokiej kelnerce. – Radzisz sobie jakoś?

- Raz jest lepiej, raz gorzej. Takie życie. – Sehun westchnął cicho i wzruszył ramionami. – Luhan, chciałem się z tobą dzisiaj spotkać, bo nie zdążyłem ci podziękować za to, co dla mnie zrobiłeś.

- Daj spokój. To nic takiego – powiedział zawstydzony brunet, momentalnie oblewając się uroczym rumieńcem. – Przynajmniej w ten sposób odkupiłem swoje winy. Nie powinienem był cię wtedy tak pochopnie oceniać. Gdyby Byun od razu powiedział mi, dlaczego handlujesz narkotykami, to byłbym bardziej wyrozumiały. W końcu robiłeś to dla siostry.

 - Strasznie mi jej brakuje. Nie wyobrażam sobie kolejnych dni, tygodni, miesięcy bez niej. Mieszkanie jest teraz takie puste. – Sehun oparł brodę na dłoni i wyjrzał załzawionymi oczami przez okno, które wychodziło na ulicę. – Co chwilę zaglądam do jej pokoju, mając nadzieję, że to był tylko zły sen i zobaczę ją leżącą na łóżku. Całe dnie potrafiła tak przeleżeć, słuchając muzyki czy czytając książki.

- Nie powinieneś być teraz sam – stwierdził Luhan, na co blondyn wykręcił teatralnie oczami. – Zapewne Byun zaproponował ci już zamieszkanie z nami. Nie podoba ci się ten pomysł?

- Planuję wyprowadzić się z Seulu. Chciałbym na jakiś czas wyjechać stąd i odpocząć od miasta.

- Może to nie jest wcale taki zły pomysł. – Luhan uśmiechnął się przyjaźnie i podziękował kelnerce za przyniesione kawy. – Tylko wróć do Seulu, jak już naładujesz baterie, dobrze? To miasto wcale nie jest takie złe. Poza tym Baekhyun będzie za tobą tęsknił.

Ja zresztą też, przemknęło Luhanowi przez myśl, jednak zaraz skarcił samego siebie za zbyt szybkie angażowanie się w znajomość z Sehunem.

- Jeszcze zobaczę, jak to wszystko się potoczy – powiedział blondyn i odwzajemnił wcześniejszy uśmiech Luhana. – Mam tylko nadzieję, że jeśli wyjadę i po jakimś czasie będę chciał wrócić do Seulu, to będę miał do kogo.

- My z Baekhyunem nigdzie się stąd nie wybieramy.

Sehun odetchnął z wyraźną ulgą, jakby czekając na właśnie taką odpowiedź. Czuł się dobrze w towarzystwie Luhana. Mimo trudnych początków, zwykła znajomość powoli zaczynała przeradzać się w coś większego. Może nie od razu przyjaźń, ale Sehun wiedział, że znalazł kolejną osobę, której mógł w pełni zaufać. Był też pewien, że Luhan, pomimo trudnego charakteru, doskonale go rozumiał i popierał nie zawsze trafne decyzje.

- Z najświeższych wiadomości: dzisiejszego poranka policja odnalazła kryjówkę najgroźniejszego i największego dilera narkotyków w Seulu.

­Sehun obejrzał się przez ramię i zaskoczony usłyszanym właśnie komunikatem, wlepił wzrok w ekran wiszącego na ścianie telewizora. Nie mógł uwierzyć, że policja nareszcie złapała Wu Yifana i całą jego bandę niedorobionych dilerów.

- Widzisz, może jednak nie musisz już uciekać – powiedział Luhan, wyraźnie zadowolony z wiadomości telewizyjnych.

W końcu to on przyczynił się do złapania Wu Yifana. Z pewnością nie dokonałby tego bez Baekhyuna, jednak w większości to właśnie on działał w tej sprawie. Dniami i nocami zbierał dowody przeciwko swojemu byłemu chłopakowi, a wszystko po to, by ten zapłacił za zniszczenie życia tylu młodym osobom. Pierwszy raz w swoim życiu Luhan poczuł się naprawdę ważny. Poczuł się bohaterem.

*

No i mamy koniec tego opowiadania. Nie wiem, jakim cudem udało mi się napisać to w niecały tydzień. Najwidoczniej powrót do pisania o EXO dobrze mi zrobił i moja wena na dobre wróciła.

Osobiście jestem zadowolona z tego, jak przebiegła cała akcja tego opowiadania. Pomysł powstał w zeszłoroczne wakacje i do teraz zalegał na laptopie, czekając na swoją kolej i idealnie pasujących do niego bohaterów.

Co będzie dalej? Jeszcze nie wiem, które z opowiadań będę pisać w pierwszej kolejności. Mam kilka pomysłów na dłuższe historie, ale muszę dobrze wszystko przemyśleć, żeby później nie było takiej sytuacji jak z Love Affairs. Na pewno 6 maja pojawi się jakiś oneshot z okazji urodzin Baekhyuna. Pomysł już jest, tylko muszę go zrealizować.

Trzecia część dodana z myślą o urodzinach mojego kochanego, wyjątkowego i jedynego Luhana.

Strasznie za nim tęsknię :(