Love Affairs

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Hyerim co chwilę nerwowo spoglądała na swój telefon, jakby chcąc samymi myślami sprawić, że zaraz zacznie dzwonić, a na ekranie zobaczy wyświetlające się zdjęcie Jacksona. Tylko on, jako jedyny z ich paczki, nie potwierdził swojej obecności na konkursie wokalnym, w którym udział brał Youngjae. Dla Choi to był bardzo ważny dzień i chciał, żeby wszyscy przyjaciele go wspierali. Niestety Wang przez ostatnie dni do nikogo się nie odzywał i Eunji podejrzewała, że nie pojawi się na konkursie. Już nawet nie chodziło o nią i jej wyrzuty sumienia ani też o to, co stało się między nimi podczas urodzin Junho. Najważniejszy w tamtej chwili był Youngjae, a dla niego była w stanie schować dumę do kieszeni i ukorzyć się przed Jacksonem, byleby ten przyszedł do tej przeklętej szkoły, gdzie miał się odbyć konkurs.

Dziewczyna po raz kolejny spojrzała na komórkę, ostatecznie decydując się wykonać pierwszy krok. Wybrała numer do Jacksona i po chwili zawahania wcisnęła zieloną słuchawkę. Chłopak przez długi czas nie odbierał i w końcu włączyła się poczta głosowa.

- Hej, tu Eunji. Nie wiem, czy pamiętasz, ale dzisiaj jest ten konkurs Youngjae i fajnie by było, gdybyś przyszedł – zaczęła spokojnie, próbując zapanować nad mocno drżącym głosem. – To dla niego bardzo ważne. Obiecuję, że nie będę ci wchodzić w drogę. Nawet nie będziesz wiedział, że też tam jestem. Um, to chyba tyle. Cześć – dodała na koniec i szybko się rozłączyła, obawiając się, że pod wpływem emocji powie coś głupiego.

Odłożyła telefon na biurko i zerknęła przez ramię na stojącego w progu pokoju Jungsoo. Od wczorajszej kolacji nie zamienili ze sobą nawet słowa. Przy śniadaniu Eunji unikała jakiegokolwiek kontaktu z tym mężczyzną, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że jest na nią zły za wczorajszą sytuację. Była mu jednak wdzięczna, że nie wtajemniczył Jihae w całą sprawę i oszczędził wszystkim jej nudnych kazań.

- Chyba powinniśmy porozmawiać – stwierdził Jungsoo, wchodząc do pokoju. Przysiadł na poręczy fotela i posłał Eunji wymowne spojrzenie. Szatynka potulnie usiadła naprzeciwko niego na łóżku i nerwowo pogłaskała leżącego obok Kakarotto, który momentalnie zareagował na tę czułość i przekręcił się na bok, dając właścicielce do zrozumienia, że chce więcej. – Czy ciebie i Marka coś łączy?

Na to pytanie Eunji zamarła w bezruchu z dłonią zatopioną w śnieżnobiałej sierści pupila. Zniecierpliwiony pies podniósł łeb i spojrzał uważnie na dziewczynę. Jung zreflektowała się i zaczęła ponownie drapać Kakarotto po brzuchu, sprawiając mu tym małym gestem ogromną przyjemność.

- Nie wiem – rzuciła w końcu, spoglądając to na Jungsoo, to na pupila. Widząc minę mężczyzny, westchnęła cicho i oparła oba łokcie na udach, przez co musiała zaprzestać głaskania Kakarotto. Nie był z tego powodu zadowolony i wcale nie zamierzał dać dziewczynie odpocząć. Przybliżył się do niej i wcisnął łeb w lukę, jaka utworzyła się pomiędzy jej ramieniem a klatką piersiową. Eunji zaśmiała się pod nosem i pocałowała pupila w czubek głowy. – Lubię Marka. Pewnie nie powinnam, ale go lubię. Prawda jest taka, że polubiłam go już wtedy, gdy utknęliśmy razem w tej przeklętej windzie – powiedziała, spoglądając na Jungsoo.

- Może to nie był przypadek, że znaleźliście się wtedy w tej samej windzie? – odezwał się mężczyzna, uśmiechając się lekko. Kiedy Eunji wydała z siebie przeciągnął jęk niezadowolenia, Jungsoo wzruszył beztrosko ramionami i usiadł wygodniej w fotelu. – Wiem, że to dla ciebie trudna sytuacja. Lubisz chłopaka, przez którego rozpadła się twoja przyjaźń z Minah. Nie chcę, żebyś czegokolwiek później żałowała.

- Nie jesteś zły? – spytała wyraźnie zaskoczona. Nie spodziewała się takiej rozmowy. Po tym, jak Jungsoo zachowywał się podczas śniadania, wywnioskowała, że jest na nią wściekły. Tymczasem przyszedł do jej pokoju i nagle cała ta otoczka surowego ojca gdzieś się ulotniła. – Myślałam, że…

- Eunji, sam nieraz popełniałem błędy. Bez nich niczego byśmy się nie nauczyli – powiedział tym swoim moralizatorskim tonem i uśmiechnął się pokrzepiająco. – Mam tylko nadzieję, że wiesz, co robisz. – Jungsoo wstał z fotela i podszedł do drzwi. Zatrzymał się jednak w progu i spojrzał uważnie na siedzącą na łóżku Eunji. – A co z Jacksonem?

- Trenuje cały czas i jakoś nie mamy okazji się teraz widywać.

- Nie o to chodzi. Myślałem, że wy coś razem…

- Przyjaźnimy się – przerwała mu natychmiast speszona Eunji i przytuliła policzek do czubka głowy Kakarotto. – Nic więcej – dodała ciszej.

Kiedy Jungsoo w końcu wyszedł z jej pokoju, nareszcie odetchnęła z ulgą. Już sama nie wiedziała, co było gorsze: kłótnia z Jungsoo czy jego nienaturalny spokój i te dziwne morały. 

*

Po dwóch godzinach treningu Jackson opuścił salę treningową, od razu udając się do szatni, gdzie, ku jego wielkiemu zdziwieniu, czekał na niego Jinwoo. Wang nigdy nie ukrywał niechęci do tego chłopaka, dlatego i tym razem ominął go szerokim łukiem, nawet się z nim nie witając. Podszedł jakby nigdy nic do swojej szafki i otworzył metalowe drzwiczki na oścież.

- Nie miałem okazji ci pogratulować – powiedział Jinwoo, zbliżając się do Jacksona. Oparł się ramieniem o pobliską szafkę i dokładnie przyjrzał się brunetowi, który w dalszym ciągu szukał czegoś na półkach, mrucząc przy tym pod nosem niewyraźne słowa. – Ojciec jest pewnie z ciebie bardzo dumny.

- Pewnie tak – żachnął Jackson i przeklął w myślach, nie mogąc nigdzie znaleźć łańcuszka. Był pewien, że przed treningiem położył go na jednej z półek w swojej szafce, więc jakim cudem teraz nie mógł go znaleźć? Przecież nie mógł ot tak wyparować. – Chcesz czegoś czy przyszedłeś mnie powkurzać swoją gębą? – zapytał zdenerwowany Wang, przenosząc na chwilę wzrok na Jinwoo.

- Byłem na twoich paru treningach…

- Jesteś moim fanem? – zakpił Jackson, na co brązowowłosy uśmiechnął się ironicznie i pokręcił głową z rozbawieniem.

- Nie – rzucił krótko i założył ręce na torsie, bacznie przyglądając się brunetowi. – Chyba nie jesteś ostatnio w formie, co? Te zawroty głowy pewnie nie są przyjemne – powiedział, a Jackson momentalnie zamarł, jeszcze raz analizując w głowie słowa drugiego chłopaka.

- Nie wiem o czym mówisz.

- Oczywiście – parsknął Jinwoo, przechylając głowę na bok. – Doskonale wiesz, o czym mówię. Jesteś przemęczony, masz ciągłe zawroty głowy, prawie mdlejesz podczas treningów. Wciąż uważasz, że nie wiesz o czym mówię?

- Okay, ostatnio nie czuję się najlepiej. Nie rozumiem tylko, dlaczego o tym rozmawiamy. Nagle zacząłeś się mną interesować? Martwisz się o moje zdrowie?

- W życiu! – zaprzeczył natychmiast Jinwoo, unosząc przy tym ręce w geście obronnym. – Nie widzisz, że tutaj nie chodzi o ciebie? Należymy do tej samej drużyny. Jeśli przegrasz zawody, to nie tylko ty na tym ucierpisz. Musisz być w doskonałej formie. Tutaj nie ma czasu na jakiekolwiek potknięcia. Jeden błąd i możesz pożegnać się z międzynarodowymi zawodami – powiedział Jinwoo.

Jackson musiał przyznać mu rację, co zrobił bardzo niechętnie. Nie mógł sobie pozwolić na chwile słabości. Musiał być w jak najlepszej formie, jednak co poradzić na to, że naprawdę był zmęczony i już ledwo funkcjonował? Nauczyciele coraz bardziej naciskali na przygotowania do testów. Jackson nie nadążał z nauką, a musiał przecież chodzić codziennie na treningi. Nie chciał zawieść swojego trenera, chłopaków z drużyny i przede wszystkim nie chciał znów zawieść ojca. I tak nie mógł uwierzyć, że po tym, co powiedział mu podczas jednej z kłótni, ten wciąż chce się do niego odzywać. Pan Wang przez pierwsze dni zachowywał się bardzo oschle wobec swojego syna i traktował go niemalże jak powietrze. Dopiero po jakimś czasie, gdy emocje w końcu opadły, panowie porozmawiali ze sobą szczerze i doszli ostatecznie do zgody. Kolejny raz padło wiele obietnic ze strony pana Wang, jednak po tylu rozczarowaniach Jackson wiedział doskonale, że nie należy w nie wierzyć. 

- Mam dla ciebie propozycję – powiedział Jinwoo, tym samym wyrywając Jacksona z chwilowego zamyślenia. – Myślę, że nie do odrzucenia – dodał i uśmiechnął się pod nosem, wprawiając bruneta w jeszcze większą irytację.

*

Kiedy tylko Jinwoo wyszedł z szatni, Jackson wrzucił na dno plecaka niewielkich rozmiarów foliowy woreczek i przykrył go swoimi ubraniami oraz ręcznikiem. Chłopak był mocno roztrzęsiony i z ledwością udało mu się zapiąć zamek torby. Zdjął z wieszaka czarną bluzę i nim narzucił ją na siebie, z ciekawości zerknął jeszcze do jej kieszeni. Jackson poczuł ogromna ulgę, gdy nareszcie odnalazł swoją zgubę. Wziął do ręki srebrny łańcuszek i uśmiechnął się pod nosem, automatycznie wracając myślami do chwili, kiedy otrzymał go jako prezent urodzinowy od Hyerim. Nic więc dziwnego, że tak bardzo denerwował się, gdy nie mógł znaleźć tego łańcuszka. W końcu dostał go od swojej najlepszej przyjaciółki.

Tylko przyjaciółki.

Jackson założył łańcuszek z wisiorkiem w kształcie znaku nieskończoności, przerzucił plecak przez ramię i trzymając w ręku bluzę oraz kurtkę, wyszedł w końcu z szatni. Na korytarzu nikogo nie było, więc obeszło się bez zbędnych przesłuchań, dlaczego jeszcze nie opuścił budynku. Jackson narzucił na siebie ciepłe okrycie i sięgnął dłonią do kieszeni kurtki, chcąc sprawdzić, czy przypadkiem ktoś do niego nie dzwonił. Widząc kilka smsów od chłopaków, szybko je odczytał, raz po raz wykręcając oczami, gdy widział kolejne przypomnienia o konkursie Youngjae. Przecież doskonale o tym pamiętał. Choi był jego przyjacielem i Jackson byłby skończonym dupkiem, gdyby zapomniał o tak ważnym dla niego wydarzeniu, jakim był ten konkurs wokalny.

Z ciekawości postanowił odsłuchać jeszcze pocztę głosową, gdyż podczas treningu mógł dzwonić do niego ojciec, a Jackson wolał go nie denerwować swoją ignorancją. Okazało się jednak, że na poczcie głosowej miał tylko jedną wiadomość i to w dodatku od Hyerim. Nie wiedzieć czemu, ale po odsłuchaniu jej, Jackson poczuł się dziwnie. Nie chodziło o to, że nawet Eunji sądziła, że zapomni o konkursie Youngjae, ale o to, co powiedziała na koniec. Wang wcale nie chciał jej unikać. Tak bardzo stęsknił się za przyjaciółką i ich wiecznymi sprzeczkami, że chwilami miał ochotę odezwać się do niej jako pierwszy. Obawiał się jednak, że po tym wszystkim, co ostatnio się wydarzyło, nie potrafiliby normalnie ze sobą rozmawiać. W szkole mijali się bez słowa i unikali za wszelką cenę, bo tak było łatwiej i wygodniej.

*

Choi Youngjae chyba jeszcze nigdy wcześniej tak bardzo się nie denerwował. Nawet szkolne sprawdziany czy egzaminy nie powodowały, że trząsł się z nerwów i kompletnie nie potrafił nad tym zapanować. Przecież był dobrym wokalistą. Niejeden raz słyszał komplementy na temat swojego głosu, a mimo to nie potrafił uwierzyć w swoje możliwości. Widząc sporą ilość konkurentów, czuł się nieswojo. Miał ochotę uciec stamtąd i już nigdy nie wychodzić ze swojego pokoju. Chyba tylko Eunji, która trzymała kurczowo rękaw jego bluzy, powstrzymywała go przed ucieczką. Jung okazała się być naprawdę wspaniałym oparciem w tych trudnych dla Youngjae chwilach. Doskonale wiedziała, jak bardzo chłopak denerwuje się konkursem i chociaż nie zawsze potrafiła znaleźć odpowiednie słowa, to starała się z całych sił pokazać mu, że ma naprawdę ogromne szanse na wygranie tego konkursu.

Youngjae i Eunji przez długi czas podejrzewało się o to, że są parą. Nawet Jaebum i Jinyoung byli niemalże pewni, że tych dwoje łączy coś więcej niż tylko przyjaźń. Fakt faktem, iż ich zachowanie często bywało mylące. Po szkole zdarzało im się chodzić razem i trzymać się za ręce, to znów ktoś widział ich, jak się przytulają albo spędzają wspólnie przerwy w całkowitym odosobnieniu. Mimo to Youngjae i Eunji nigdy nie chcieli od siebie czegoś więcej. Nigdy też nie pozwolili sobie na przekroczenie wytyczonych granic. Znali się od małego i zawsze traktowali się, jak rodzeństwo. Choi znajdował w przyjaciółce niesamowite oparcie, a gdy jego rodzice wyjechali do USA, dom Eunji stał się także jego drugim domem. To właśnie Jung pocieszała go, gdy z tęsknoty za mamą i tatą wypłakiwał jej się na ramieniu; to ona dopingowała chłopaka, kiedy nie wiedział, czy powinien w ogóle zaczynać śpiewać. Zawsze przy nim była, potrafiła stanąć murem za Youngjae i obronić go przed atakami zawistnych osób. Dlatego, mimo tego, co się stało między nią a Minah, nie potrafił się od niej odwrócić, bo wiedział doskonale, że ona nigdy nie zrobiłaby tego w stosunku do niego.

- Wszyscy już chyba są – powiedziała Eunji, tym samym przerywając ciszę, jaka zapadła między nimi kilka minut wcześniej. – Nawet Jackson przyszedł.

- Nie wiem czy mam się z tego powodu cieszyć – wymruczał pod nosem Youngjae. Czując na sobie pytające spojrzenie Eunji, uśmiechnął się do niej lekko i wzruszył bezradnie ramionami. – Stresuję się, a im więcej moich znajomych mnie ogląda, tym jest gorzej. Nie chcę się skompromitować w oczach przyjaciół.

- Nie ma mowy o jakiejkolwiek kompromitacji – stwierdziła Jung, stając przed Youngjae. Jako że był od niej odrobinę wyższy, musiała delikatnie zadrzeć głowę, by móc spojrzeć mu w oczy. Uśmiechając się do niego promiennie, położyła dłonie na jego policzkach i lekko je uszczypnęła. – Będziemy trzymać za ciebie kciuki.

- Dzięki. Naprawdę jestem ci wdzięczny, że znosisz moje marudzenie. – Choi przytulił do siebie przyjaciółkę i na moment wstrzymał oddech, gdy zobaczył idącą w stronę sceny kobietę, która miała poprowadzić konkurs. – Chyba powinnaś już iść na widownię. Zaraz zrobi się tu straszne zamieszanie – stwierdził niechętnie, odsuwając od siebie szatynkę.

- Powodzenia, Jae – powiedziała Eunji i po przyjacielsku cmoknęła Choi w policzek.

Zaraz po tym opuściła kulisy i stanęła jak najbliżej sceny, by mieć dobry widok na to, co będzie się na niej działo. Eunji cała się trzęsła ze zdenerwowania. Przed Youngjae musiała udawać silną, bo przecież była tam po to, żeby go wspierać. Jaki byłby sens w tym, gdyby pokazała mu, że również denerwuje się jego występem? Żaden.

Dziewczyna z ciekawości rozejrzała się dookoła siebie, wzrokiem szukając reszty przyjaciół. W tłumie ludzi dostrzegła Jaebuma, jednak nie było przy nim Jinyounga, co dało jej do zrozumienia, że chłopcy wciąż są ze sobą skłóceni. Jung nie mogła uwierzyć, że ich paczka zaczęła się tak sypać. Wcześniej zawsze potrafili szybko dojść do porozumienia, ale też kłótnie nie były na tyle poważne, by gniewać się na siebie przez dłuższy czas. Tym razem było zupełnie inaczej. Chyba pierwszy raz sytuacja w grupie była tak bardzo skomplikowana i Eunji chwilami miała wrażenie, że to już jest nie do odratowania.

Kiedy w pewnym momencie wśród tłumu młodych ludzi dostrzegła sylwetkę Jacksona, poczuła dziwny ścisk żołądka. Woląc nie wchodzić mu w drogę, schowała się za jakimiś wysokimi chłopakami i spuściła głowę, przez co rozpuszczone włosy skutecznie zakryły jej twarz. Odczekała chwilę, a gdy doszła do wniosku, że Jackson już pewnie znalazł sobie jakieś towarzystwo, wyminęła zasłaniających jej scenę chłopaków i bezpardonowo stanęła przed nimi. Byli oni tak wysocy, że w sumie nawet nie dostrzegli stojącej przed nimi małej Eunji.

Przed rozpoczęciem konkursu młoda prowadząca zaprosiła na scenę wszystkich uczestników i po krótce przedstawiła ich zgromadzonej publiczności. Eunji pokazała Youngjae zaciśnięte kciuki i uśmiechnęła się do niego promiennie, chcąc dodać mu otuchy. Choi wciąż był bardzo zdenerwowany, jednak nie było się czemu dziwić. W końcu ten konkurs był szansą na spełnienie marzeń i dostanie się do jednej z największych wytwórni muzycznych w Korei Południowej.

- Cześć.

Eunji drgnęła przestraszona, gdy tuż za sobą usłyszała doskonale znajomy jej głos. Niepewnie odwróciła się za siebie i lekko uśmiechnęła do stojącego za nią Jinyounga. Na szczęście był sam, co oznaczało, że Jackson pewnie przebywa z Jaebumem albo postanowił obejrzeć koncert bez towarzystwa przyjaciół.

- Hej, Jinyoung – odpowiedziała dziewczyna i przesunęła się w bok, by chłopak mógł stanąć obok niej. – Co u ciebie?

- W porządku – rzucił, wzruszając przy tym ramionami. – Jak Youngjae? Pewnie bardzo się denerwuje.

- Żebyś wiedział – zaśmiała się cicho, zerkając w stronę sceny. Uczestnicy powoli zaczynali schodzić za kulisy, więc skorzystała z okazji i jeszcze raz pokazała Youngjae zaciśnięte mocno kciuki. – Nigdy wcześniej nie widziałam go tak zdenerwowanego, ale w sumie nie ma co się dziwić. Taka okazja może się już więcej nie powtórzyć. Chciałabym, żeby wygrał.

- Ja tak samo – przyznał Park, uśmiechając się lekko. – Jeśli wygra ten konkurs, to będzie miał znacznie większe szanse na zostanie trainee w JYP. Czytałem, że niedługo ma się odbyć tam przesłuchanie. Szukają ludzi do nowego zespołu.

- Wyobrażasz sobie Youngjae w zespole? – Eunji poruszyła zabawnie brwiami i zaśmiała się pod nosem. – Mielibyśmy sławnego przyjaciela! Oby tylko stres go nie zjadł. Jeśli da radę, to będzie miał szansę na wygranie tego konkursu, a potem to już z górki – powiedziała, a Jinyoung kiwnął głową na zgodę. Dziewczyna na chwilę zamilkła, zastanawiając się, czy powinna w ogóle poruszać temat jego kłótni z Jaebumem. – Słuchaj… Jak z tobą i JB? – spytała w końcu, niepewnie zerkając na bruneta.

- Uhm, a jak ma być? – Jinyoung wzruszył bezradnie ramionami. – Beznadziejnie jest.

- Ja nie chcę się wymądrzać, ale dlaczego nie porozmawiacie?

- A dlaczego ty nie porozmawiasz z Minah?

- Och. – Eunji zagryzła policzki od środka i zawstydzona spuściła wzrok na swoje buty, przez chwilę nie mając odwagi spojrzeć przyjacielowi w oczy. – Ja i Minah to trochę inna sytuacja. Ona mi nigdy nie wybaczy, bo ją zraniłam, ale… Jaebum nie zrobił nic złego.

- Skąd wiesz? – spytał rozgoryczony Park, mrużąc oczy przed mocnymi reflektorami, które oświetlały scenę. Konkurs właśnie się rozpoczął, ale jego interesował jedynie występ Youngjae, dlatego w ogóle nie przywiązywał uwagi do reszty uczestników. – Jesteś taka pewna, że Jaebum naprawdę nie powiedział tego wszystkiego o mojej mamie?

- A ty masz wątpliwości? – Eunji uniosła pytająco brwi, zakładając przy tym ręce na piersiach. – Naprawdę myślisz, że twój najlepszy przyjaciel, którego znasz praktycznie od dziecka, byłby zdolny do czegoś takiego? Przykro, że tak o nim myślisz. Zwłaszcza że ktoś ewidentnie chciał między wami namieszać.

- Niby kto? – Jinyoung przyjrzał się uważnie dziewczynie, która na to pytanie zrobiła niezadowoloną minę. – Kto chciał między nami namieszać?

- Ta sama osoba, która zrobiła zdjęcie mi i Markowi – odpowiedziała Jung i na samą myśl o tej paskudnej Krystal zrobiło jej się niedobrze.

- Mówisz o... – zaczął zaskoczony Jinyoung, powoli układając sobie wszystko w głowie. Faktycznie, wszystkie ich problemy zaczęły się, gdy w szkole pojawiły się siostry Nam. Co prawda Jessica należała do spokojnych osób i przeważnie nie wychylała się przed szereg, czego niestety nie można powiedzieć o Krystal. – Dobrze, nawet jeśli to wszystko to tylko jej zagrywka, to skąd wie o mojej mamie i ojcu Jacksona?

- Jinyoung, prawda jest taka, że co czwarta osoba w naszej szkole wie o tych plotkach – zauważyła niechętnie Eunji i zerknęła w stronę sceny, obawiając się, że przez rozmowę z przyjacielem przegapiła występ Youngjae. Na szczęście akurat śpiewała jakaś młoda dziewczyna, więc szatynka odetchnęła z ulgą i przeniosła wzrok z powrotem na Jinyounga. – Wystarczyło podpytać przypadkową osobę albo podsłuchać czyjąś rozmowę. Krystal na pewno znalazła sposób, żeby dowiedzieć się czegoś, co mogłoby namieszać między tobą a Jaebumem.

- A ja go oskarżyłem, nawet nie pozwalając mu tego wyjaśnić – powiedział cicho Park, spuszczając wzrok na swoje buty. Było mu cholernie wstyd, że z taką łatwością dał się podejść Krystal.

- Porozmawiaj z nim później. Zobaczysz, że to wszystko to jakieś nieporozumienie. – Eunji uśmiechnęła się pokrzepiająco i gdy do jej uszu dotarła doskonale znana melodia, szybko odwróciła głowę w stronę sceny, na której właśnie pojawił się Youngjae.

Jung pomachała do przyjaciela i zaraz zacisnęła mocno kciuki, mając przez chwilę wrażenie, jakby to ona sama stała na tej scenie przed setką ludzi. Na miejscu Choi chyba nie zdobyłaby się na odwagę, by zaśpiewać przed tak liczną publicznością. Fakt, sama miała kiedyś niewielki epizod związany ze śpiewaniem, jednak po tym, jak została wyśmiana przez przyjaciół (co było bardzo nieładne z ich strony) ograniczyła występy do śpiewania przed lustrem w zaciszu swojego pokoju.

Po zaśpiewaniu piosenki Park Jinyounga (oczywiście nie naszego uroczego i młodziutkiego przyjaciela Eunji), Youngjae ukłonił się nisko i widocznie zażenowany zszedł ze sceny. Publiczność pożegnała go gromkimi brawami, a Jung zaczęła wykrzykiwać niezrozumiałe dla pozostałych osób słowa, mające dodać chłopakowi otuchy. Nie wiedziała, dlaczego Youngjae po zaprezentowaniu piosenki był tak smutny i zły na siebie. Przecież wyszło doskonale i nie miał na co narzekać.

- Idę poszukać JB! – poinformował Jinyoung, na co Eunji kiwnęła głową na zgodę.

Kiedy chłopak zniknął w tłumie ludzi, dziewczyna poczuła się dziwnie nieswojo. Zwykle chodziła na tego typu imprezy w towarzystwie chłopaków i nie musiała się niczym przejmować. Tym razem jednak została całkiem sama i wcale jej się to nie podobało.

W pewnym momencie Eunji dostrzegła pośród obcych ludzi znajomą twarz. Na widok Minah poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła, a serce niebezpiecznie zwalnia. Czas jakby stanął w miejscu. Widziała tylko Bang, która wpatrywała się w nią z nienawiścią w oczach. Eunji przełknęła nerwowo ślinę, rozważając w myślach każdą z możliwych dróg ucieczki. Nim jednak zdołała wykonać choćby niewielki ruch, Minah przecisnęła się przez tłum i stanęła naprzeciwko przestraszonej Jung.

- Wiesz, nie sądziłam, że masz taki tupet – powiedziała Bang, wpatrując się przenikliwie w Eunji. – Myślałam, że po całej tej akcji olejesz Marka i będziesz starała się o moje wybaczenie, ale oczywiście kolejny raz się pomyliłam. Nie poznaję cię, wiesz? Zawsze obiecywałyśmy sobie, że nic nas nie rozdzieli, a już na pewno nie chłopak, a wystarczyło, że poznałaś Marka i wszystko się zmieniło. Ty się zmieniłaś.

- Minah, ja…

- Widziałam, jak Mark wychodził dzisiaj rano z twojej kamienicy. Chyba wolę nie pytać, co u ciebie robił o tak wczesnej porze – zaśmiała się kpiąco Minah, zakładając ręce na biuście. Zadarła dumnie głowę i wykrzywiła usta w zadziornym uśmieszku. – Pocieszaliście się nawzajem?

Eunji była tak bardzo zaskoczona bezpośredniością Minah, że w pierwszej chwili nie dostrzegła stojącego obok nich Jacksona, który z wielką uwagą przysłuchiwał się ich rozmowie. Bang była najwidoczniej zadowolona z takiego obrotu sprawy, o czym świadczył uśmieszek widniejący na jej dziecinnej twarzy. Nie mówiąc już słowa, odwróciła się na pięcie i odeszła w swoją stronę, dochodząc do wniosku, że nie ma Eunji nic więcej do powiedzenia. Poza tym wiedziała, że Jackson z miłą chęcią doda coś od siebie, tym samym pozbawiając Jung wszelkich złudzeń, że między nimi może się kiedyś jeszcze ułoży.

- Ona nie mówiła poważnie, prawda? – odezwał się po dłuższej chwili Jackson, podchodząc bliżej przerażonej Eunji. – Spałaś z Markiem?

- Słucham? – warknęła Jung, mrużąc groźnie oczy.

Nie mogła uwierzyć, że jej najlepszy przyjaciel oskarżył ją o coś takiego. Spodziewałaby się tego dosłownie po każdym, ale nie po Jacksonie. Czując napływające do oczu łzy, spuściła wzrok na swoje buty i pociągnęła cicho nosem. Nie chciała się rozklejać. Nie zamierzała pokazywać słabości zwłaszcza przed Wangiem. Przecież nie zrobiła nic złego, więc dlaczego czuła się tak okropnie?

- Zadałem ci proste pytanie – powiedział Jackson, wpatrując się w czubek głowy Eunji, która wciąż próbowała dojść do siebie, z całych sił zaciskając dłonie w pięści, by przypadkiem nie rzucić się na chłopaka. – Hyerim, zadałem ci pytanie – wysyczał zniecierpliwiony Wang i złapał dziewczynę za przedramię, lekko nią potrząsając.

- Odwal się ode mnie! – Jung wyszarpała się z uścisku bruneta i odsunęła się od niego na bezpieczną odległość. – Co się z tobą dzieje? Rozumiem, że jesteś na mnie wściekły, ale nie musisz tego okazywać w taki sposób!

- Przepraszam, po prostu…

- Po prostu co?! – wrzasnęła zdenerwowana Eunji, kompletnie nie przejmując się tym, że dookoła nich znajdowało się pełno osób.

- Po prostu wkurza mnie, że przez tyle lat przyjaźni, ty nie potrafiłaś dostrzec tego, że jesteś dla mnie kimś o wiele więcej, a wystarczyło, że ten pieprzony Mark kilka razy się koło ciebie zakręcił i już mu uległaś.

- Nikomu nie uległam! – powiedziała dziewczyna, już naprawdę nie mając pojęcia, jak przetłumaczyć wszystkim dookoła, że Mark dla niej nic nie znaczy. Gdyby mogła, cofnęłaby czas i wtedy nie wsiadła do tej cholernej windy, ale wybrała schody. Nie zauroczyłaby się w chłopaku swojej najlepszej przyjaciółki i nie rozwaliłaby wieloletnich przyjaźni. – Jackson, zrozum, że mnie i Marka nic nie łączy.

- Tak? To dlaczego spał u ciebie? – Wang skrzyżował ręce na torsie, bacznie przyglądając się Eunji, która wyglądała, jak przestraszona myszka zapędzona w kąt pokoju przez wygłodzonego kocura. – Nie mam prawa wtrącać się w twoje życie. Jesteś dorosła, sama wiesz, co jest dla ciebie najlepsze. Jeśli chcesz być z kimś takim, jak Mark, okay. Tylko potem nie przychodź do mnie z płaczem, gdy potraktuje cię tak samo, jak Minah.

Po tym Jackson odwrócił się na pięcie i odszedł w swoją stronę, pozostawiając Eunji w totalnej rozsypce. Miał rację. To było jej życie i mogła robić, co chciała, tylko problem polegał na tym, że sama nie wiedziała, co powinna uczynić w zaistniałej sytuacji. Miała wrażenie, że powoli wszyscy się od niej odwracają. Nawet jeśli Youngjae nie dawał tego po sobie poznać, to czuła, że on także ma do niej żal o to, co się ostatnio wydarzyło. Nie mogła mieć do niego o to pretensji. W końcu problemy zaczęły się, kiedy poznała Marka. To wtedy właśnie jej kłótnie z Jacksonem przybrały na sile i chociaż szybko dochodzili do zgody, to później i tak pozostawał niesmak po wypowiedzianych w złości słowach.

*

Youngjae nerwowo rozejrzał po przestronnej sali i zmrużył lekko powieki, gdy oślepił go jeden z podwieszonych pod sufitem reflektorów. Chłopak czuł, jak z każdą kolejną sekundą jego serce bije coraz szybciej, o mało co nie wyrywając mu się z piersi. Z jednej strony był ciekaw wyników konkursu, jednak z drugiej wcale nie chciał ich znać, woląc jeszcze przez chwilę łudzić się, że być może to on zgarnie główną nagrodę. Gdyby tak się stało w końcu miałby okazję pokazać się większej publiczności, chociaż już wzięcie udziału w tym konkursie było dla niego nie lada wyzwaniem. Mimo wszystko dał radę, bo podświadomie wiedział, że to wielka szansa na pokazanie się ludziom. Chyba właśnie to, i oczywiście doping przyjaciół, pozwoliło mu zebrać się w sobie, wyjść na scenę i dać z siebie dosłownie wszystko.

Widząc stojących na samym przedzie tłumu przyjaciół, chłopak poczuł niesamowitą ulgę. Przecież było już po wszystkim, więc mógł nareszcie odetchnąć z ulgą. Wziąwszy głęboki wdech, przymknął na chwilę powieki i wypuścił powoli powietrze przez lekko rozchylone usta. Na scenie właśnie pojawiła się kobieta, która prowadziła konkurs, co czasem szło jej bardzo nieudolnie. Gdy Youngjae zobaczył trzymaną przez nią białą kopertę z wynikami, poczuł, jak nagle nogi odmawiają mu posłuszeństwa, a żołądek zaczyna robić akrobacje.

- Po długich i bardzo burzliwych dyskusjach, jurorzy nareszcie podjęli decyzję o tym, kto zdobędzie szansę na wzięcie udziału w przesłuchaniu w wytwórni JYP i otrzyma nagrodę pieniężną – przemówiła w końcu kobieta, zerkając przez ramię na stojących za nią uczestników konkursu. – Nie chcę trzymać was w niepewności, dlatego od razu podam wyniki – dodała nieco rozbawiona, widząc przerażone miny nastolatków. – Pierwsze miejsce oraz możliwość zostania trainee w wytwórni JYP otrzymuje… Choi Youngjae! – powiedziała, a na hali momentalnie zawrzało.

Chłopak w pierwszej chwili nie wiedział, co się dzieje. Ludzie wykrzykiwali jego imię, a Eunji podskakiwała i piszczała ze szczęścia, już nawet nie próbując powstrzymywać łez. W pewnej chwili Jung wskoczyła na scenę i rzuciła się Youngjae na szyję, mocno go do siebie przytulając.

- Mówiłam, że wygrasz! – powiedziała głośno, tuląc z całych sił zdezorientowanego przyjaciela. – Jesteś najlepszy, Youngjae!

- Wygrałem! – wrzasnął niespodziewanie Choi i objąwszy Jung w pasie, uniósł ją kilkanaście centymetrów nad ziemię i zaczął okręcać się z nią wokół własnej osi.

*

Youngjae wciąż nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. Miał wrażenie, że to tylko sen i zaraz wybudzi go głośny dźwięk budzika, tym samym sprowadzając brutalnie do szarej rzeczywistości. Nie pomagał w tym nawet fakt, że trzymał w dłoni czek na pokaźną sumę pieniędzy oraz oficjalne zaproszenie od samego właściciela wytwórni JYP na wzięcie udziału w castingu. Najbardziej jednak cieszył się, że znów miał przy sobie swoich przyjaciół. Co prawda wciąż czuć było napięcie pomiędzy Jacksonem a Eunji, ale na szczęście Jinyoung i Jaebum doszli do porozumienia, najwidoczniej wyjaśniając sobie wszelkie nieporozumienia.

- Może w takim razie pójdziemy nad rzekę uczcić zwycięstwo Youngjae? – zaproponował Im, przyglądając się kolejno swoim przyjaciołom. Widząc ich nietęgie miny, westchnął głośno i wykręcił teatralnie oczami. – Chociaż na chwilę. Jutro jest niedziela. Mamy wolne od szkoły, więc nie musimy iść dzisiaj wcześniej spać.

- Jaebum ma rację – odezwał się Jinyoung, posyłając przyjacielowi szeroki uśmiech. – Chodźmy i bez marudzenia!

- Wiecie… Ja wrócę do domu – powiedziała cicho Eunji, nieśmiało zerkając w stronę stojącego nieco na uboczu Jacksona. Naprawdę nie chciała robić Choi przykrości i gdyby mogła, to poszłaby z nimi nad rzekę, by uczcić jego zwycięstwo, ale nie umiałaby udawać, że między nią a Jacksonem jest wszystko w porządku. Nie potrafiłaby się wyluzować i żartować z chłopakami, jak dawniej. – Trochę źle się czuję – dodała, przybliżając się do Youngjae. Czując ogromny żal do samej siebie, przytuliła mocno przyjaciela i poklepała go dłońmi po plecach. – Jeszcze raz gratulacje, Jae – wyszeptała mu na ucho, po czym odsunęła się na odległość swoich ramion i lekko się uśmiechnęła.

- Spotkamy się jutro? – spytał Choi, na co dziewczyna kiwnęła głową na zgodę i pożegnawszy się z resztą chłopaków, odeszła w swoją stronę.