Angels

Tytuł: Angels
Bohaterowie: Kim Jongin (Kai), Park Chanyeol, Luhan, Byun Baekhyun
Rodzaj: dramat, obyczaj
 Uwagi: kontynuacja Zawszewiernego

*

Jongin, obudź się.

Słysząc szept tuż przy swoim uchu, czarnowłosy chłopak drgnął nerwowo i poderwał się na kanapie, o mało co z niej nie spadając. Kiedy do jego rozespanego umysłu w końcu dotarło, gdzie dokładnie się znajduje, z obrzydzeniem malującym się na twarzy zrzucił z siebie puste opakowania po chipsach, po czym podniósł się do pozycji siedzącej, pozwalając okruszkom jedzenia spaść na jasny dywan. Oczy niemiłosiernie piekły go od niewyspania, bo udało mu się zasnąć na zaledwie dwie godziny. Poza tym całonocne oglądanie filmów także nie miało dobrego wpływu na oczy Jongina, jednak on nie bardzo się tym wszystkim przejmował. Od jakiegoś czasu przestał przejmować się stanem swojego zdrowia. Kiedyś niemalże obsesyjnie przywiązywał uwagę do tego, co ląduje na jego talerzu, prawie codziennie chodził na siłownię, by utrzymywać ciało w doskonałej formie, denerwował się, gdy widział ludzi wchodzących do restauracji z niezdrowym jedzeniem, a teraz sam stał się takim człowiekiem. Nie patrzył już na to, czy to, co je, jest dla niego szkodliwe, czy może będzie się źle czuł po wypiciu dodatkowej butelki suju, czy nic mu się nie stanie, gdy zarwie kolejną noc, bo w telewizji o później porze leci jeden z jego ulubionych filmów, którego przecież nie może sobie odpuścić.

Wszystko przestało mieć dla niego znaczenie, bo w przeciągu kilku chwil stracił pewną osobę, która sprawiała, że miał chęć do życia. Kiedy ona odeszła, Jonginowi zabrakło sił na walkę o samego siebie.

Czując przenikliwy ból w plecach, Jongin jęknął przeciągle i wyprostował się maksymalnie, próbując nastawić kręgosłup. Jednak spanie na kanapie to nie był najlepszy pomysł, na jaki mógł wpaść, ale przynajmniej obejrzał bardzo dobry horror, więc jakiś plus w tym wszystkim był.

Przetarłszy dłońmi zmęczone oczy, spojrzał na leżącego w fotelu psa i mimowolnie uśmiechnął się do samego siebie, dochodząc do wniosku, że czas w końcu się ogarnąć i zabrać Gokū na długi spacer. Po całej nocy należała mu się dłuższa przechadzka po okolicy. Poza tym Jongin także odczuwał dziwną potrzebę zaczerpnięcia świeżego powietrza.    

Prawda była taka, że gdyby nie Gokū i fakt, że musiał wychodzić na dwór nawet kilka razy dziennie, Jongin czasami w ogóle nie ruszałby się z mieszkania. Pogrążony w wiecznej nostalgii tkwiłby zamknięty w czterech ścianach i albo po prostu siedziałby w fotelu, wpatrując się nieobecnym wzrokiem w przestrzeń przed sobą, albo zatapiałby smutki w kolejnych butelkach suju. Tylko obecność Gokū sprawiała, że jeszcze jakoś funkcjonował i powstrzymywał się z całych sił przed całkowitym rozsypaniem. Żył dla tego zwierzęcia, opiekował się nim, poświęcał się dla niego, a w zamian otrzymywał ogromne wsparcie i miłość, jakiej człowiek nigdy nie byłby w stanie okazać drugiemu człowiekowi.

Jongin podniósł się z ledwością z kanapy i poszedł do kuchni, by napić się czegoś zimnego. Nie mogąc znaleźć niczego do picia, napełnił szklankę wodą z kranu i wypił całość za jednym razem. Zbyt duża ilość wypitego dzień wcześniej suju dawała się we znaki, jednak wiedział doskonale, że tabletka przeciwbólowa wszystko załatwi. Zawsze załatwiała, gdy dokuczał mu okropny kac.

Łyknąwszy od razu dwie pastylki, popił je szklanką zimnej wody z kranu i zerknął przez ramię na stojącego w progu kuchni chłopaka. Jasnowłosy stał oparty ramieniem o framugę i z wielką konsternacją wymalowaną na bladej twarzy wpatrywał się w Jongina, zapewne nie mogąc uwierzyć, że ten chłopak doprowadził się do tak opłakanego stanu.

- Jeśli zamierzasz prawić mi kazania, to daruj sobie – wymruczał zirytowany nagłym pojawieniem się Luhana Jongin. Odstawił na bok pustą szklankę i ruszył ku wyjściu z kuchni, które zostało zastawione przez blondyna. – Odejdź. Nie mam ochoty na twoje towarzystwo.

- Wcale tak nie myślisz – stwierdził z przekorą Luhan, nie odsuwając się nawet na krok. Wpatrywał się intensywnie w twarz Jongina, który za wszelką cenę próbował unikać z nim kontaktu wzrokowego. – Doskonale wiemy, że mnie potrzebujesz.

- Czy to cokolwiek zmieni? – Kim w końcu spojrzał na jasnowłosego i zacisnął usta w wąską linię, próbując z całych sił się nie rozkleić. – Czy jeśli powiem, że cholernie cię potrzebuję, to zostaniesz?

- Tak – odpowiedział bez namysłu Luhan, uśmiechając się delikatnie do młodszego chłopaka.

- Ale nie na chwilę. Nie na godzinę czy dwie. Pytam, czy zostaniesz ze mną na zawsze – powiedział drżącym głosem Jongin, na co Luhan westchnął cicho i spuścił wzrok na swoje stopy. – Właśnie… Dlatego nie mów mi, że cię potrzebuję. Nie potrzebuję osoby, która pojawia się na kilka chwil, a potem znika i zostawia mnie z tym całym burdelem w mojej głowie.

- Chcesz, żebym odszedł? – Luhan z ledwością wypowiedział te słowa, tak naprawdę nie chcąc usłyszeć odpowiedzi padającej z ust bruneta. – Wiesz, że nie mogę zostać.

- To dlaczego w ogóle tutaj przychodzisz? – wyszeptał Jongin, pozwalając kilku łzom spłynąć po bladych policzkach. Zagryzł drżącą dolną wargę i wstrzymał na chwilę oddech, bojąc się, że jeśli zaczerpnie zbyt gwałtownie powietrza, to do końca się rozklei i miną długie godziny nim zdoła dojść do siebie. – Odejdź, proszę cię – dodał łamiącym się głosem i z ledwością ominął Luhana w kuchennych drzwiach.

Nie musiał długo czekać na reakcję jasnowłosego, gdyż nie minęło kilka sekund, jak ten zniknął, pozostawiając Jongina sam na sam z chaosem w głowie. Zawsze tak się działo, gdy Luhan niespodziewanie pojawiał się w mieszkaniu młodszego chłopaka. Chciał pomóc, Kim doskonale o tym wiedział, jednak zamiast tego sprawiał, że po każdej takiej wizycie Jongin czuł się jeszcze gorzej. Ta niesamowicie dobijająca pustka pojawiająca się po każdym odejściu Luhana powodowała, że brunet przestawał wierzyć w to, że kiedykolwiek uda mu się pozbierać i zacząć normalnie żyć. Miał wtedy wrażenie, że życie przemyka mu się między palcami, a on – chociaż próbuje z całych sił – nie potrafi zacisnąć dłoni, by uratować chociaż cząstkę dawnego siebie.

Tylko czy ktoś taki wciąż istniał? Czasami miał wrażenie, że wraz ze śmiercią ukochanego, pogrzebał również samego siebie. Nagle z wesołego chłopaka stał się ponurakiem, który snuje się z kąta w kąt i w samotności użala się nad własnym losem. Kiedyś nie mógł znieść takiego zachowania u innych osób. Doskonale pamiętał, jak denerwował się, gdy bliscy opłakiwali niespodziewaną śmierć wujka Jongina. Nie potrafił wtedy normalnie rozmawiać z rodziną, gdyż każdy temat rozmów dotyczył zmarłego. Nie spodziewał się, że pewnego dnia sam zamieni się w lamentującą osobę, która nie potrafi zaakceptować odejścia ukochanej osoby.

Czując na dłoni coś mokrego i zimnego, Jongin uniósł oczy na siedzącego naprzeciwko niego Gokū i uśmiechnął się do niego lekko.  

- Już idziemy – powiedział, podnosząc się z kanapy. – Daj mi pięć minut.

Po tych słowach chłopak udał się do łazienki, by trochę ogarnąć się po nocy. Szybko przebrał się w coś bardziej odpowiedniego na wyjście z domu i przede wszystkim mniej ubrudzonego wszelkiego rodzaju jedzeniem, umył się, przeczesał włosy wilgotną dłonią i po tym doszedł do wniosku, że lepiej już i tak wyglądać nie będzie. Poza tym wiedział, że Gokū pewnie czeka na niego w przedpokoju, więc żeby jeszcze bardziej nie drażnić zniecierpliwionego psa, wyszedł z łazienki i zaśmiał się pod nosem, gdy zobaczył siedzącego przy drzwiach wyjściowych pupila. 

- Aż tak bardzo ci się chce? – spytał rozbawiony, sięgając po smycz.

Gokū momentalnie poderwał się na równe nogi i zamerdał wesoło ogonem, ciesząc się, że po całej nocy nareszcie będzie mógł wyjść na zewnątrz i załatwić swoje potrzeby. Jongin zabrał jeszcze ciepłą bluzę i otworzył na oścież drzwi, po czym jako pierwszy opuścił mieszkanie. Gokū wyszedł tuż za nim, pozwalając właścicielowi chociaż na chwilę przejąć pałeczkę dowodzenia. Po tym pędem zbiegł po schodach, zatrzymując się dopiero przed zamkniętą bramą wejściową. Jongin niespiesznie zszedł na parter, wiedząc doskonale, że bez niego Gokū nie opuści budynku. Może faktycznie zaczekałby na swojego właściciela, chociaż pewnie wybiegłby z bloku, gdyby tylko ta przeklęta brama nie była zamknięta.  

Jongin już miał otworzyć drzwi, gdy niespodziewanie ktoś go w tym uprzedził, a przed nim wyrósł niesamowicie wysoki i szczupły chłopak. Kim spojrzał z zaskoczeniem malującym się na twarzy na nieznajomego bruneta i lekko przekrzywił głowę, dokładnie mu się przyglądając.

-  Cześć – rzucił wesoło nieznajomy, wprawiając Jongina w jeszcze większe zaskoczenie. – Jestem Chanyeol i niedawno się tutaj wprowadziłem.

- Jongin. – Kim spojrzał na wyciągniętą do niego dłoń czarnowłosego chłopaka i po chwili zawahania uścisnął ją.

- Mam rozumieć, że jesteśmy sąsiadami? – Chanyeol uśmiechnął się promiennie i zerknął na stojącego u boku Jongina psa. – Ładny. Jak się wabi?

- Gokū – odpowiedział Kim, wpatrując się z wielką konsternacją w nowego sąsiada. Nim zdążył dodać, że pupil nie przepada za nieznajomymi, Chanyeol wyciągnął do niego dłoń i zaczął drapać go za uszami. Ku zaskoczeniu Jongina, Gokū nawet się nie odsunął ani nie warknął, pozwalając chłopakowi okazywać sobie czułości. – Przepraszam, ale spieszymy się – powiedział nieco zirytowany Jongin, przypinając smycz do obroży psa.   

- Ach, oczywiście. Nie chciałem was zatrzymywać. – Chanyeol uśmiechnął się ponownie i odsunął się na bok, pozwalając Jonginowi i Gokū wyjść z budynku. – Hej, zaczekaj! – krzyknął jeszcze, nim ci zdążyli zniknąć za rogiem. – Może przyjdziesz do mnie wieczorem? Jeszcze nikogo tutaj nie znam, a siedzenie w samotności nie działa na mnie zbyt dobrze – dodał nieco ciszej, uśmiechając się zachęcająco do nowopoznanego chłopaka.

- Wybacz, ale wieczorem jestem zajęty – powiedział Jongin, starając się zachować uprzejmy ton głosu. – Zajęty użalaniem się nad sobą – dodał w myślach, a potem czym prędzej zniknął za zakrętem, chcąc szybko zakończyć rozmowę z Chanyeolem.

Przez całą drogę do parku Jongin myślał o nowym sąsiedzie. Było w tym chłopaku coś dziwnego, jakaś pozytywna siła, która sprawiała, że przyciągał do siebie innych ludzi. Chociaż Kim zamienił z nim zaledwie kilka słów, bo w sumie to Chanyeol najwięcej mówił, to przez tę chwilę poczuł dziwny optymizm rodzący się w jego sercu. Niestety tak szybko jak się pojawił, tak szybko zniknął, ale liczył się fakt, że w ogóle się pojawił. Jongin zazdrościł nowemu sąsiadowi tej beztroski, bo sam już od bardzo dawna nie potrafił rozmawiać normalnie z bliskimi osobami, a co dopiero z kompletnie obcymi, które poznaje się w bramie bloku, w którym się mieszka.

Żałował nawet, że tak szybko spławił Chanyeola, jednak nie chciał pokazywać się od tej mrocznej strony. Może kiedyś nadarzy się jeszcze jakaś okazja i wtedy da się namówić temu chłopakowi na wspólne spędzenie wieczoru? Kto wie, kto wie.

*

Chanyeol nie mógł spać tej nocy. W jego głowie kłębiło się zbyt wiele myśli, a on sam nie był w stanie nad nimi zapanować. Przewracał się z boku na bok, próbując znaleźć odpowiednią pozycję, aż w końcu odpuścił dalszą walkę z bezsennością i poszedł do salonu. Tam usiadł na kanapie, okrył się szczelnie ciepłym kocem i włączył telewizor, mając nadzieję, że jakiś nudny film magicznie sprawi, że uśnie niczym małe dziecko. Niestety pech chciał, że o tak później porze leciały jedynie horrory, filmy sensacyjne i jakaś erotyka. Chanyeol ostatecznie postawił na horror i korzystając jeszcze z chwili, gdy leciały napisy początkowe, poszedł do kuchni, by podgrzać sobie trochę mleka.

Nie wierzył w to, by ciepłe mleko w jakikolwiek sposób miało pomóc na bezsenność, ale jako mały dzieciak często je pił przed snem i potem całą noc przesypiał, nawet nie budząc się wtedy, gdy pies ujadał pod drzwiami, chcąc wyjść na zewnątrz. Może faktycznie miało jakąś magiczną moc, a może po prostu był to swojego rodzaju efekt placebo, bo w końcu mama zawsze powtarzała, że na kłopoty z zaśnięciem najlepsze jest ciepłe mleko. I tak Chanyeol za każdym razem, gdy nie mógł zasnąć, wypijał szklankę ciepłego napoju i zasypiał niczym małe dziecko. 

Obejmując dłońmi kubek z gorącym mlekiem, wrócił do salonu i usiadł wygodnie na kanapie, ponownie opatulając się grubym kocem. Film dopiero co się rozpoczął, więc na szczęście nie ominęła go żadna akcja. Chłopak miał nadzieję, że horror okaże się na tyle nudny, iż zaśnie w mgnieniu oka, jednak po tym, jak niespodziewanie na ekranie pojawiła się czarna zjawa, Chanyeol wiedział, że po takim szoku szybko się nie uspokoi.

- Trzeba było włączyć porno – stwierdził z przekąsem i upił porządny łyk ciepłego mleka. – Przynajmniej szybko byś się zmęczył i zasnął, a tak będziesz się męczył – dodał mrukliwym tonem głosu i zaśmiał się pod nosem, kręcąc głową z niedowierzaniem.

Przez kolejną godzinę Chanyeol siedział niczym zahipnotyzowany i szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w ekran telewizora, śledząc w skupieniu akcję filmu. Musiał przyznać, że już dawno nie oglądał tak dobrego horroru, chociaż wątpił, by był on dobrym lekiem na bezsenność. Wiedział, że po zakończeniu ciężko będzie mu zasnąć, ale warto było się poświęcić.

Później myśli Chanyeola powędrowały w nieco innym kierunku i coraz ciężej było mu się skupić na filmie. Raz na jakiś czas, gdy któryś z bohaterów głośno krzyczał lub pojawiała się charakterystyczna muzyka zwiastująca coś złego, wybudzał się z letargu i na chwilę skupiał wzrok na ekranie telewizora. Po kilku sekundach znów odpływał myślami do spotkania Jongina.

Chanyeol mimowolnie uśmiechnął się pod nosem na samo wspomnienie rozmowy z tym chłopakiem. Mimo że zamienili ze sobą kilka słów, to czuł, że być może kiedyś się zaprzyjaźnią. Może nie tak od razu, ale z czasem, gdy lepiej się poznają i okaże się, że łączy ich więcej niż dzieli, to staną się dla siebie oparciem i będą przyjaciółmi na dobre i złe.

Park zaśmiał się pod nosem i odstawił na bok pusty kubek po mleku. Czasami bywał naiwny niczym małe dziecko, któremu wydaje się, że świat jest idealny, a ludzie przyjaźnie nastawieni nawet do obcych. Rzeczywistość jednak była o wiele bardziej brutalna i mroczna, chociaż Chanyeol i tak starał się dostrzegać w otoczeniu jak najwięcej dobra, co było dziwne, bo po tym, co przeszedł w ostatnich latach powinien raczej zamknąć się w czterech ścianach swojego mieszkania i odpuścić wszelkie kontakty z innymi ludźmi. On jednak tego nie chciał. Nie chciał samotności, bo bał się jej jak niczego innego na tym świecie. Pragnął poznawać nowe osoby, pragnął przyjaźni i bliskości innych.

Chciał zaprzyjaźnić się z Jonginem, bo chociaż w ogóle go nie znał, to czuł, że mają ze sobą wiele wspólnego.

*

Jongin obudził się około południa. Pierwszy raz od wielu dni udało mu się przespać całą noc. Pewnie spałby o wiele dłużej, gdyby nie Gokū i jego potrzeba wyjścia na spacer. Zniecierpliwiony pies niemalże wyciągnął na siłę swojego właściciela z wygodnego łóżka i zaciągnął go na długi spacer. Jongin z ledwością patrzył na oczy, co chwilę potykał się o własne stopy, jednak w końcu doszedł do siebie do czego w głównej mierze przyczyniła się dość niska temperatura i chłodny wiatr. Przez ten cały pośpiech chłopak nie zdążył nawet zabrać ze sobą cieplejszej bluzy i miał na sobie jedynie koszulkę z długim rękawem, która niestety nie dawała takiej ochrony przed zimnem, jaka była potrzebna brunetowi.  

Jongin, pomimo chłodu i gęsiej skórki na całym ciele, spacerował z Goku ponad dwie godziny, włócząc się po parku i jego okolicach. W drodze do domu chłopak miał wrażenie, że cały czas ktoś go obserwuje, jednak za każdym razem, kiedy oglądał się za siebie, widział jedynie pustą przestrzeń. Może był już przewrażliwiony, bo w końcu ostatnimi czasy nieustannie oglądał nocami horrory, a one mimo wszystko potrafiły wpływać na psychikę człowieka. Jongin obiecał sobie, że na jakiś czas odpuści oglądanie filmów grozy i przerzuci się na coś łagodniejszego i może mniej drastycznego. Tak, zdecydowanie powinien odpocząć od horrorów.

Na klatce schodowej spotkał Chanyeola, jednak minął go bez słowa, jedynie witając się z nim lekkim skinięciem głowy. Nowy sąsiad znów był w wyjątkowo dobrym humorze i gdyby nie ponura mina Jongina, pewnie rozpocząłby rozmowę o mało istotnych dla ogółu sprawach, ale jakże ważnych dla niego samego. Kim nie miał jednak ochoty na jakiekolwiek pogaduszki z młodym sąsiadem, dlatego kolejny raz przywdział maskę zimnego drania i czym prędzej czmychnął do swojego mieszkania, zamykając za sobą drzwi na wszystkie zamki. Zupełnie jakby się bał, że Chanyeol nagle wtargnie do środka i zrobi mu krzywdę albo zagada go na śmierć.

Po napełnieniu miski Gokū jedzeniem, Jongin udał się do salonu, gdzie rozsiadł się na kanapie i włączył telewizor, przy okazji wolną dłonią otwierając butelkę z suju. Od rana nic nie jadł, więc wystarczyłoby kilka łyków alkoholu, by procenty uderzyły mu go głowy. Postanowił zamówić jedzenie przez telefon, bo na kolejne wychodzenie z domu nie miał najmniejszej ochoty. Po złożeniu zamówienia mało rozgarniętemu pracownikowi pobliskiej restauracji, wrócił do oglądania kolejnego odcinka ulubionego serialu. Co prawda znał każdy epizod niemalże na pamięć, jednak nie umiał odmówić sobie oglądania powtórek. Zwykle wtedy wypowiadał kwestie razem z bohaterami serialu, wciąż potrafiąc przeżywać niektóre ze scen, jakby oglądał je po raz pierwszy.  

- Co ty ze sobą robisz, Kai?

Słysząc doskonale znany głos, Jongin obejrzał się za siebie i prychnął pod nosem, ostentacyjnie przykładając do ust butelkę i upijając duży łyk alkoholu. Luhan na ten widok pokręcił głową z dezaprobatą i westchnął głośno, opierając się ramieniem o framugę drzwi.

- Uważasz, że to jest rozwiązanie?

Jongin nie odpowiedział. Kiedy w mieszkaniu rozległ się odgłos pukania do drzwi, a chwilę później rozbrzmiał irytujący dźwięk dzwonka, brunet podniósł się z kanapy i nie spoglądając nawet na Luhana, minął go w przejściu i poszedł do przedpokoju otworzyć drzwi. Jongin odebrał od kuriera zamówione przez telefon jedzenie, zapłacił i nawet nie dziękując czy żegnając się, zamknął chłopakowi drzwi przed nosem i wrócił do salonu, rzucając gdzieś w kąt pustą, papierową torbę z logiem restauracji.

- Kai, odezwij się do mnie.

- Po co? – mruknął posępnie Jongin, otwierając opakowanie z posiłkiem. Pałeczkami wymieszał makaron z sosem i już miał trochę zjeść, gdy coś go powstrzymało. Dłoń zatrzymała się w połowie drogi do ust chłopaka, a w gardle powstała wielka gula, przez którą i tak nie mógłby połknąć jedzenia. – Po to, żebyś zaraz zniknął, jak to masz w zwyczaju robić? Po co ty w ogóle tutaj przychodzisz? Przecież nawet nie masz zamiaru zostawać na dłużej.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałbym z tobą zostać – wyszeptał Luhan, podchodząc do kanapy, na której w bezruchu siedział Jongin. Chciał położyć dłoń na jego ramieniu, jednak w ostatniej chwili powstrzymał się przed tym, splatając ręce na plecami. – Nie możesz sobie tego robić, Kai. Musisz wziąć się w garść i żyć dalej.

- Naprawdę myślisz, że to jest takie łatwe? – Jongin obejrzał się za siebie i zatrzymał spojrzenie na stojącym nieopodal Luhanie, z ledwością powstrzymując przy tym łzy. – Każdej nocy kładę się spać z nadzieją, że następnego dnia będzie łatwiej. Budzę się, spoglądam na puste miejsce obok siebie i znów uświadamiam sobie, że ciebie nie ma. Nie mam na to wszystko sił – przyznał łamiącym się głosem i odwrócił głowę, nie mogąc dłużej patrzeć na twarz chłopaka, za którym tęsknił każdego przeklętego dnia. – Co mam według ciebie zrobić, co?

- Po prostu się nie poddawaj – wyszeptał Luhan, również będąc na skraju wytrzymałości. – Pamiętaj, że cię kocham.

- Zamknij się – syknął przez łzy Jongin i cisnął przed siebie pojemnikiem z jedzeniem. Część makaronu wylądowała na niskim stoliku, a reszta jakimś cudem pozostała na swoim miejscu. Chłopak poderwał się z miejsca i załzawionymi oczami spojrzał na stojącego w progu pokoju Luhana. – Zamknij się i nigdy więcej nie mów, że mnie kochasz! Gdybyś naprawdę coś do mnie czuł, to nie zostawiłbyś mnie samego! – wykrzyczał, dając upust emocjom. Łzy spływały swobodnie po policzkach bruneta, skapując na koszulkę i momentalnie wsiąkając w jej materiał. – Nie przychodź już tutaj więcej – dodał słabszym głosem i starł z policzków słone łzy.

- Jongin…

- Zniknij. Tak, jak to zawsze robisz. W tym jesteś najlepszy – wyszeptał Jongin, a kiedy Luhan nie reagował przez dłuższą chwilę, sięgnął w akcie desperacji po stojący na szafce szklany wazonik i cisnął nim w stronę jasnowłosego. Ten jednak zdołał się uchylić przed przedmiotem, a potem zniknął Jonginowi z oczu. – Jak zwykle – szepnął rozżalony chłopak, ścierając z policzków resztki łez.

Nagle wzrok chłopaka zatrzymał się na stojącym w przedpokoju przestraszonym Gokū, który wpatrywał się z w swojego właściciela z nieodgadnionym błyskiem w oku. Zupełnie, jakby chciał mu powiedzieć, żeby wziął się w garść i spojrzał na siebie, jaki jest żałosny z tym całym użalaniem się nad sobą. Jongin pociągnął głośno nosem i upadł na kolana, nie zwracając przy tym najmniejszej uwagi na ból, jaki temu towarzyszył. Kiedy Gokū do niego podszedł, objął drżącymi ramionami zwierzę i przytulił do siebie z całych sił. Wtulił twarz w gęstą sierść psa i załkał głośno, nie mogąc już dłużej panować nad emocjami, które tak skrzętnie w sobie tłumił, nie chcąc uzewnętrzniać się nawet przed własnym psem. 

Jongin nie wiedział, co by się z nim działo, gdyby nie Gokū. Może według niektórych ludzi był to jedynie pies, ale dla tego chłopaka był to najlepszy przyjaciel, o jakim niejedna osoba może jedynie pomarzyć. Wierny towarzysz, opiekun i niesamowite wsparcie, jakiego Jongin potrzebował każdego dnia. Gdyby nie Gokū, pewnie już dawno by się poddał, odpuściłby walkę o siebie, bo chociaż czasami starania chłopaka były ledwo dostrzegalne, to jednak wiele wysiłku kosztowało go codzienne wstawanie z łóżka i jako takie funkcjonowanie. Wszystko to robił dla Gokū, bo  od odejścia Luhana był najważniejszą istotą w życiu Jongina.  

Można powiedzieć, że był jego aniołem stróżem.  

Jongin nawet nie wiedział kiedy usnął na ziemi wtulony w leżącego obok niego Gokū. Pies przez dłuższy czas czuwał przy swoim właścicielu, wpatrując się intensywnie w jego spokojną twarz. W końcu sam usnął, pozwalając chłopakowi mocno się do siebie przytulić. Ostatnim, co zobaczył Gokū przed całkowitym odpłynięciem, był stojący w progu salonu Luhan.

- Dziękuję – szepnął jasnowłosy chłopak, a później rozpłynął się w powietrzu, pozostawiając Jongina pod opieką Gokū.  

*

Korzystając z faktu, że tego dnia była piękna pogoda, Chanyeol postanowił wybrać się na spacer. Co prawda włóczenie się alejkami bez żadnej osoby towarzyszącej może nie należało do ulubionych zajęć Chanyeola, jednak ostatnio wolał takie zajęcia od siedzenia w pustym mieszkaniu. Wtedy za dużo myśli pojawiało się w głowie chłopaka, a on sam za dużo rozmyślał o przeszłości i o tym, co działo się w ostatnich miesiącach. Nie należały one do najłatwiejszych, ale mimo to chłopak starał się myśleć pozytywnie, co nie zawsze przychodziło mu z łatwością.

Czując na twarzy ciepłe promienie słoneczne, brunet zadarł mocniej głowę i zmrużył oczy przed ostrym światłem, uśmiechając się mimowolnie do samego siebie. Zdecydowanie to był dobry pomysł. Trochę świeżego powietrza jeszcze nikomu nie zaszkodziło, a w przypadku Chanyeola orzeźwiło jego zmęczony siedzeniem w domu umysł.

Po chwili chłopak opuścił głowę i otworzył oczy, mrugając kilkakrotnie powiekami, by wyostrzyć nieco rozmazany obraz. W pewnym momencie jego uwagę przykuł stojący przy fontannie jasnowłosy chłopak. Chanyeol przez dłuższą chwilę wpatrywał się w postać blondyna, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Już kiedyś miał wrażenie, że widział tę twarz w tłumie ludzi, jednak wtedy doszedł do wniosku, że po prostu mu się przewidziało. Winę zwalił na zmęczenie i niewyspanie. Tym razem czuł się zaskakująco dobrze, dlatego nie wiedział, jak wytłumaczyć fakt, że przy fontannie zobaczył właśnie jego.

Chanyeol podniósł się z ławki i szybkim krokiem ruszył w stronę jasnowłosego chłopaka. Nim jednak zdołał podejść bliżej, ten rozpłynął się w powietrzu niczym kamfora, pozostawiając bruneta w całkowitym osłupieniu. Chanyeol wpatrywał się szeroko otwartymi oczami w przestrzeń przed sobą, próbując zrozumieć, co właśnie się stało. Dałby sobie rękę uciąć, że jeszcze chwilę wcześniej widział blondyna przy fontannie. A może po prostu mu się przewidziało? Może jego tam wcale nie było albo był to ktoś bardzo podobny do niego? To w sumie było możliwe. Wszystko staje się możliwe, gdy człowiek tak bardzo tęskni za ukochaną osobą.

Chanyeol wrócił do domu dopiero wieczorem. Przez ten czas włóczył się po okolicy, zaszedł nawet do centrum, gdzie dał się skusić pewnemu staruszkowi i za jego namowami kupił łapacza snów, mając nadzieję, że to pomoże mu w końcu przespać spokojnie chociaż jedną noc. Zwykle Chanyeolowi udawało się zasypiać na dwie, może trzy godziny i na tym kończył się odpoczynek. Resztę nocy albo leżał i wpatrywał się w sufit, albo oglądał filmy w telewizji, albo słuchał muzyki i rozmyślał o przeszłości, rozdrapując stare rany. Wątpił by ten dziwny wynalazek w jakikolwiek sposób miał mu pomóc, jednak dlaczego miałby nie spróbować?

Ciszę panującą w mieszkaniu przerwało głośne pukanie do drzwi. Zaskoczony nagłym pojawieniem się kogoś Chanyeol poderwał się z fotela i poszedł otworzyć, ciekaw, kto składa mu niezapowiedzianą wizytę i to o tej porze. Chłopak był tak mocno zaaferowany całą tą sytuacją, że nawet nie sprawdził, kto dobija się do drzwi. Po prostu szarpnął za klamkę i otworzył. Na widok stojącego na korytarzu Jongina, rozdziawił lekko usta, a potem uśmiechnął się promiennie, zerkając na siedzącego obok chłopaka Gokū.

- Hej – rzucił Jongin, drapiąc się nerwowo po karku. – Przygarniesz nas? – spytał nieśmiało, wyciągając zza pleców butelkę z winem.

- Jasne, wchodźcie – zaśmiał się Chanyeol i odetchnął cicho, ciesząc się, że nie będzie musiał siedzieć sam tego wieczoru.

Kiedy Jongin wszedł do salonu niewiele różniącego się od tego, w którym on sam spędza całe dnie, Chanyeol udał się do kuchni, by otworzyć wino i wyjąć z szafek kieliszki. Nie zapominając o Gokū, nalał do miski trochę wody i postawił ją przy wejściu do kuchni, by pies miał do niej jak najlepszy dostęp. Chwilę po tym w pomieszczeniu pojawił się Gokū, który pierwsze wszystko dokładnie obwąchał, a później napił się wody i wrócił do salonu, gdzie na kanapie siedział Jongin.

Chanyeol zabrał kieliszki, butelkę z winem i udał się do dużego pokoju, nie mogąc przestać się uśmiechać. Zaraz jednak uśmiech zniknął z jego twarzy, gdy zobaczył, że Jongin przegląda porozrzucane po stoliku fotografie. Park wiedział, że pewnie z czystej ciekawości zacznie zadawać pytania, a chyba nie miał sił na odpowiadanie na nie. Mimo to nie odezwał się słowem ani nie schował zdjęć, tylko usiadł na kanapie obok Jongina i zajął się nalewaniem wina do kieliszków.

- Mam nadzieję, że nie pokrzyżowałem ci jakichś planów – odezwał się po dłuższej chwili Jongin, zerkając na siedzącego obok chłopaka, który w odpowiedzi pokręcił głową i uśmiechając się lekko, podał mu kieliszek z winem. – Twój przyjaciel? – spytał cicho Kim, biorąc do ręki jedną z fotografii, na której Chanyeol obejmował ramieniem niższego od siebie chłopaka.

- Tak. Najlepszy – odpowiedział cicho Park i uśmiechnął się lekko, próbując tym zamaskować rodzący się w jego sercu smutek. – Byliśmy ze sobą naprawdę blisko, ale… Jego już nie ma.

- Pokłóciliście się? – Jongin wziął do ręki kolejną fotografię i dokładnie jej się przyjrzał, mimowolnie uśmiechając się pod nosem na widok roześmianych twarzy dwóch chłopaków.

Przyjaciel Chanyeola był naprawdę uroczą istotą i pewnie Jongin zakochałby się w nim od pierwszego wejrzenia, gdyby nie fakt, że jego serce od kilku lat należało tylko do jednej osoby. Na samą myśl o Luhanie westchnął cicho i zagryzł wargi w wąską linię, by się nie rozkleić. Gokū, jakby wyczuwając nagłą zmianę w humorze swojego właściciela, podszedł do niego i trącił zimnym nosem jego dłoń. Jongin spojrzał na pupila i uśmiechnął się lekko, dziękując w duchu Luhanowi, że sprowadził do ich domu tego psa. Gokū posiadał jakiś magiczny szósty zmysł, który pomagał mu wyczuwać nastroje ludzi. Zawsze wiedział, kiedy Jongin go najbardziej potrzebuje, a kiedy chce być sam, by pozbierać myśli w całość. 

- Muszę przyznać, że nigdy nie widziałem tak pięknego psa – powiedział Chanyeol, skutecznie unikając odpowiedzi na poprzednie pytanie, czego Jongin przez chwilowe zamyślenie nawet nie dostrzegł. – Długo już go masz?

- Niecałe dwa lata – odpowiedział po chwili namysłu Kim i odłożył zdjęcie na stolik. – W sumie trafił do nas całkiem przypadkiem. Poprzedni właściciel znęcał się nad nim i mój… Luhan uratował go i zabrał do domu. Ja nie chciałem wtrącać się w całą tę sprawę, ale uległem. Zresztą nie sposób było nie ulec Luhanowi. Potrafił przekonać człowieka do swoich pomysłów, nawet jeśli były głupie.

- Chyba nie żałujesz? Teraz masz oddanego przyjaciela – stwierdził Chanyeol, uśmiechając się pogodnie do Jongina.

- Nie, nigdy nie żałowałem i nie będę żałował tego, że wtedy uległem Luhanowi i poszedłem odkupić Gokū od tamtego mężczyzny – przyznał chłopak i podrapał psa za uszami. Zwierzę pod wpływem tych czułości ułożyło łeb na udzie właściciela i przymknęło oczy, delektując się przyjemnym dotykiem. – Czasami mam wrażenie, że rozumie mnie lepiej niż ja sam siebie rozumiem.

- Skądś to znam – zaśmiał się Chanyeol i mimowolnie zerknął na porozrzucane po stoliku fotografie. – Też kiedyś miałem takiego przyjaciela. Nieraz miałem wrażenie, że czyta mi w myślach i wie doskonale, czego mi trzeba. Rozumieliśmy się bez słów. Wystarczało czasami jedno spojrzenie i wiedzieliśmy o co chodzi.

- Brakuje ci go, prawda? – Jongin spojrzał na siedzącego obok bruneta, który w odpowiedzi skinął lekko głową i cicho westchnął. – Przykro mi, że już się nie przyjaźnicie.

- Wiem, mi też jest przykro – wyszeptał Park, po czym sięgnął po butelkę z winem i napełnił nim puste kieliszki. – A ten Luhan, o którym wcześniej wspomniałeś, to twój…?

- To był mój chłopak – odpowiedział Jongin, odbierając od chłopaka kieliszek z winem. – Ale nie mówmy o nim. Nie przyszedłem tutaj, żebyśmy obaj wpadli w depresję.

- Może jesteś głodny? Co prawda nie mam nic przygotowanego, ale zawsze możemy coś ugotować – zaproponował Park, podnosząc się z kanapy. Spojrzał z góry na Jongina, który w odpowiedzi skinął głową na zgodę i również wstał z siedzenia. – Lubisz ramen? Powinienem mieć jeszcze gdzieś zachomikowane dwie paczki – dodał, kierując się do kuchni.

- Dawno nie jadłem, więc może być. – Jongin podążył za chłopakiem do drugiego pomieszczenia, chcąc pomóc mu przygotować posiłek. – Też nie lubisz gotować? – zaśmiał się, widząc szafkę pełną gotowych dań, które wystarczy jedynie zalać wrzątkiem lub włożyć do mikrofalówki. Kiedy Chanyeol posłał mu głupawy uśmiech, Jongin odwzajemnił go i wlał do czajnika wodę. – Ja też nie mam talentu do gotowania. Kiedyś przywiązywałem do tego większą wagę i starałem się urozmaicać posiłki. Poza tym miałem też dla kogo gotować. Teraz już nie mam na to ochoty. Przeważnie coś zamawiam albo kupuję gotowe dania – powiedział i westchnął cicho, zerkając kątem oka na stojącego w progu kuchni Gokū, który wyglądał, jakby chciał sprawdzić, czy chłopcy za ten czas nie zrobili czegoś głupiego. – Czasami ugotuję coś dla niego, ale sam wolę gotowe dania.  

- Przynajmniej oszczędzamy na prądzie – stwierdził beztrosko Chanyeol, przerzucając zawartość torebek do niewielkich misek. Widząc zdziwioną minę Jongina, wzruszył ramionami i zaśmiał się pod nosem. – Tyle chemii przyjmujemy, że potem światła nie musimy świecić, bo sami świecimy.

- Zawsze jesteś taki pełen optymizmu? – zapytał rozbawiony Jongin, uśmiechając się pod nosem.

- Staram się – westchnął Chanyeol, a gdy czajnik zaczął gwizdać, zdjął go z gazu i zalał wrzątkiem dwie miski z makaronem. – Życie dało mi nieźle w kość, ale staram się nie poddawać. A ty? – Spojrzał na Jongina, który na to pytanie zmarszczył czoło, nie bardzo wiedząc o co chodzi. – Jesteś optymistą czy pesymistą?

- Realistą z odchyłami w kierunku pesymizmu – powiedział cicho Kim i zamieszał makaron, by lepiej wchłonął wodę. Zakrył miskę płaskim talerzem i spojrzał na stojącego obok Chanyeola. – Nie umiem patrzeć na życie tak, jak kiedyś. Brakuje mi tego. Naprawdę brakuje, ale nie mam sił na jakiekolwiek zmiany.

- Może to przyjdzie z czasem – stwierdził Park, a później skinął głową na wyjście z kuchni. – Obejrzymy jakiś film? Lubisz horrory?

- Uwielbiam – rzucił Jongin, całkowicie zapominając o złożonej samemu sobie obietnicy o nieoglądaniu horrorów przez najbliższe dni.

 

*

Z miejsca, w którym znajdował się Luhan, roztaczał się zapierający dech w piersiach widok na panoramę miasta. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, powodując, że temperatura obniżała się z minuty na minutę, ale jasnowłosy chłopak zdawał się w ogóle nie odczuwać tej różnicy. Stał nieruchomo, pozwalając silnym podmuchom wiatru bawić się kosmykami swoich włosów. Luhan zmrużył oczy przed promieniami zachodzącego słońca i westchnął cicho, przywołując w głowie obraz roześmianej twarzy Jongina. Tak bardzo tęsknił za tym chłopakiem. Uczucie to nie dawało Luhanowi spokoju. Wyrzuty sumienia trawiły jego serce i sprawiały, że nie potrafił przestać myśleć o byłym chłopaku. Martwił się o niego, przez co nie umiał całkowicie odpuścić i zniknąć na dobre z życia Jongina. Wiedział doskonale, że Kim również za nim tęskni i potrzebuje go, ale Luhan nic nie mógł z tym zrobić. Nie miał prawa pojawiać się w mieszkaniu młodszego chłopaka, a mimo to łamał ten zakaz, by móc chociaż na chwilę znów patrzeć na twarz Jongina.

- Wiesz, że nie powinieneś tego robić?

Luhan drgnął nerwowo i obejrzał się za siebie, zawieszając wzrok na idącym ku niemu blondynie. Przez skupienie się na swoich myślach nie wyczuł nawet obecności Baekhyuna. Kiedyś jego roztargnienie doprowadzi do jakiejś tragedii.

- Co masz na myśli? – spytał Luhan, marszcząc pytająco czoło.

Baekhyun zaśmiał się pod nosem i pokręcił głową z dezaprobatą. Podszedł bliżej starszego chłopaka i położył mu dłoń na ramieniu, spoglądając na roztaczający się przed nimi piękny widok na panoramę miasta.

- Ty już doskonale wiesz, co ja mam na myśli – odpowiedział z przekąsem Baekhyun i uśmiechnął się półgębkiem. – Wiem, że ciężko jest się trzymać z boku, ale ukazywanie się nijak im nie pomaga, a chyba tylko szkodzi. Wiem, co mówię – dodał ciszej ostatnie słowa, spuszczając wzrok na swoje nienagannie czyste buty. – Ciężko jest się  powstrzymać, gdy masz okazję stanąć przed nim i spojrzeć mu w oczy. Przyjrzeć się chociaż przez kilka sekund i poczuć się jak wcześniej.

- Tobie się to udaje – stwierdził Luhan, zerkając na profil młodszego przyjaciela.

- Nie zawsze. Staram się jednak powstrzymywać, bo wiem, jak wiele kosztuje go każda moja wizyta – powiedział cicho Baekhyun i usiadł na skraju dachu, opuszczając luźno nogi. – Nie chcę mu mieszać w głowie i dawać złudnej nadziei, że jakimś cudem może do niego wrócę. Ty też nie powinieneś tego robić. Nie dawaj Jonginowi nadziei, bo… my nigdy nie wrócimy, rozumiesz?

Luhan zacisnął usta w wąską linię i opuścił głowę, wciąż przetwarzając w myślach słowa Baekhyuna. Doskonale wiedział, że nigdy nie wróci do Jongina. Już nigdy go nie dotknie, nie przytuli, nie pocałuje. Zdawał sobie także sprawę z tego, że pojawiając się w jego mieszkaniu tylko pogarsza sprawę. Miesza chłopakowi w głowie, doprowadza go do obłędu, sprawia, że przestaje racjonalnie myśleć. Dla Luhana te krótkie chwile były niczym kropla wody dla umierającego z pragnienia człowieka. Pozwalały mu się jakoś trzymać, jednak dla Jongina były na tyle ciężkie, że Luhan postanowił w końcu odpuścić i raz na zawsze zniknąć z jego życia. Nie mógł być takim egoistą.

- Masz rację. Nie możemy być egoistami – powiedział Baekhyun, tym samym przerywając starszemu chłopakowi jego przemyślenia. Zerknął przez ramię na Luhana, który zmarszczył zabawnie nos, mając mu za złe czytanie w myślach. – Przepraszam, ale to było silniejsze ode mnie. – Byun podniósł się z ziemi i odwrócił się przodem do blondyna. – Jeśli cię to pocieszy, to Jongin jest w dobrych rękach – dodał, a potem ruszył przed siebie. Wyczuwając, że Luhan wciąż stoi w tym samym miejscu, przystanął na chwilę i gwizdnął na chłopaka. – Chodź, mój aniołku. Musimy jeszcze zbawić kilka zbłąkanych duszyczek.

*

Jongin zacisnął mocniej dłoń na smyczy stojącego obok niego Gokū i spojrzał na bramę cmentarza. Musiała minąć dłuższa chwila nim zdecydował się przez nią przejść, co kosztowało go dużo nerwów i odwagi. Czuł, że z każdym kolejnym krokiem nogi odmawiają mu posłuszeństwa, a serce zaczyna coraz szybciej bić w piersi. Jakby na oślep przechodził przez kolejne alejki, lawirował pomiędzy poszczególnymi grobami, ostatecznie zatrzymując się przy tym właściwym. Przez chwilę wpatrywał się pustym wzrokiem w płytę nagrobka, próbując powstrzymać rosnącą w gardle wielką gulę, która nie zwiastowała nic dobrego. Jongin odchylił lekko głowę i spojrzał w bezchmurne niebo, jakby doszukując się w nim odpowiedzi na nurtujące pytania. Kiedy samotna łza spłynęła po skroni, chłopak starł ją szybkim ruchem dłoni i przeniósł załzawione oczy na nagrobek. 

- Cześć, Lu – szepnął łamiącym się głosem, ignorując intensywne spojrzenie Gokū, który wpatrywał się w niego z nieodgadnionym smutkiem w oczach. – To już rok, jak ciebie nie ma z nami – dodał i kucnął, by zapalić znicz.  

Gokū dotknął zimnym nosem policzka chłopaka, a później przeniósł wzrok na jego drżące dłonie, którymi próbował zapalić zapałkę. Po kilku nieudanych próbach patyczek nareszcie zapłonął, więc chłopak czym prędzej przyłożył go do knota znicza. Później postawił szklane naczynie na nagrobek i objął ramieniem siedzącego obok Gokū, mocno go do siebie przytulając.  

Dookoła panowała nieprzenikniona cisza. Tylko czasami można było usłyszeć ciche pociągania nosem przez Jongina, który nie był w stanie zapanować nad emocjami i pozwalał łzom spływać swobodnie po swoich policzkach. Ciężko było mu uwierzyć, że minął już rok od śmierci Luhana. Z początku w ogóle nie dopuszczał do siebie myśli, że tego chłopaka nie ma na tym świecie, dlatego na jakiś czas wyjechał z miasta i zamieszkał w domu swojego przyjaciela. Tam spędził kolejne miesiące, próbując dojść od siebie po śmierci ukochanego. Otrzymał od Sehuna ogromne wsparcie, ale wiedział doskonale, że na dłuższą metę nie wytrzyma z nim pod jednym dachem. Nie chodziło to, że Sehun był kiepskim współlokatorem. Wręcz przeciwnie – należał do zbyt nadopiekuńczych osób, które za wszelką cenę chcą pomagać innym. Właśnie to sprawiło, że Jongin wrócił do miasta i mieszkania, gdzie przez tyle lat mieszkał z Luhanem. Miał zamiar je sprzedać, jednak wiązało się z tym miejscem zbyt wiele wspomnień i chociaż powrót do niego nie był łatwy, to Kim nie umiałby żyć gdzieś indziej.

- Może pewnego dnia z powrotem stanę na nogi – powiedział, wpatrując się w płytę nagrobka i starając się powstrzymać kolejne łzy napływające do oczu. – Może cały ten ból odejdzie, nie będzie tak ciężko być mną i dowiem się, gdzie należę. To wydaje się trwać wieczność, ale wiem, że pewnego dnia będzie lepiej i mój czas nadejdzie, a ja będę szczęśliwy. Obiecuję – wyszeptał, podnosząc się w końcu z klęczek.

Nagle uwagę Jongina przykuł stojący niedaleko niego czarnowłosy chłopak. Kim przyjrzał mu się dokładniej, w końcu rozpoznając w nim Chanyeola. Zaskoczony widokiem przyjaciela postanowił mimo wszystko do niego podejść i dowiedzieć się, co robi na cmentarzu. Jongin szarpnął za smycz i pociągnął za sobą Gokū, który ociągając się, ruszył za właścicielem w stronę Chanyeola.

- Chan? – Jongin niepewnie położył dłoń na ramieniu bruneta, a kiedy ten obejrzał się na niego przez ramię, spojrzał kątem oka na płytę nagrobka i momentalnie zamarł, widząc dobrze znane mu imię i nazwisko przyjaciela Chanyeola.

- Dzisiaj mijają dwa lata od jego śmierci – wyszeptał Park, odwracając głowę w stronę grobu. – Dwa długie lata odkąd nie ma ze mną Baekhyuna. Pewnie teraz sobie pomyślisz, że jestem żałosny, bo wciąż rozpaczam, ale nie umiem inaczej… To wciąż cholernie boli.

- W takim razie obaj jesteśmy żałośni – stwierdził Jongin, uśmiechając się pocieszająco do Chanyeola, który na te słowa zmarszczył pytająco czoło, wpatrując się w profil stojącego obok młodszego przyjaciela. – Masz ochotę na spacer? Potrzebuję towarzystwa.

Chanyeol skinął głową na zgodę, ostatni raz spojrzał na nagrobek i ruszył powolnym krokiem za Jonginem i Gokū. Postanowili pójść do parku, gdzie mogli spokojnie porozmawiać o kilku sprawach z przeszłości.  

Z początku po prostu siedzieli na jednej z ławek i milczeli, wpatrując się w przestrzeń przed sobą. W końcu jednak Chanyeol odważył się opowiedzieć o sobie, Baekhyunie i ich długoletnim związku trwającym niemalże od liceum. Potem zszedł na temat choroby swojego chłopaka, która w szybkim czasie doszczętnie go zniszczyła i ostatecznie odebrała Chanyeolowi. Park długo nie mógł pogodzić się ze śmiercią ukochanego. Opłakiwał go każdego dnia. Nawet wyjechał z miasta, mając nadzieję, że to w jakikolwiek sposób mu pomoże ułożyć sobie życie na nowo. Niestety – podobnie zresztą jak Jongin – nie umiał odnaleźć się w nowym miejscu i wrócił po kilku miesiącach do miasta, w którym spędził tyle lat u boku Baekhyuna.

- Zabawne – szepnął Jongin, gdy Chanyeol skończył opowiadać o zmarłym chłopaku. Czując na sobie pytające spojrzenie przyjaciela, uśmiechnął się półgębkiem i uniósł wzrok na bezchmurne niebo. – Obaj straciliśmy ukochane osoby i to w tak brutalny sposób. Może to przeznaczenie, że się spotkaliśmy? – Kim przeniósł spojrzenie na bruneta i posłał mu lekki uśmiech.

- Nie, ja myślę, że Baekhyun maczał w tym palce – stwierdził Park i kiwnął głową na potwierdzenie swoich słów. – Przed śmiercią cały czas mówił o tym, że będzie miał na mnie oko i kiedyś postawi na mojej drodze osobę, która pomoże mi się pozbierać.

- Nie wiem, czy dobrze trafił – wymruczał rozbawiony Jongin, rzucając Gokū patyk. Kiedy pies pobiegł za tymczasową zabawką, chłopak westchnął cicho i zerknął znów na Chanyeola. – Sam potrzebuję pomocy, więc nie wiem czy jestem odpowiednią osobą, by komukolwiek pomóc.

- Może właśnie o to chodzi? – Chanyeol wzruszył beztrosko ramionami i usiadł bokiem na ławce, by mieć lepszy widok na siedzącego obok chłopaka. – Osoba, która nie przeszła przez to, co my, nie miałaby pojęcia, co czujemy. Tak przynajmniej nie będziemy mieli pretensji do siebie o momenty słabości, kiedy mamy dość ludzi i potrzebujemy chwili wytchnienia. Nie zdziwiłbym się, gdyby Baekhyun i Luhan uknuli to wszystko – dodał i roześmiał się głośno, a Jongin mu zawtórował.  

Kim pogłaskał Gokū po głowie, kiedy przyniósł mu w końcu odnaleziony w wysokiej trawie patyk, a później oparł głowę o oparcie ławki i głośno westchnął. Chanyeol był pierwszą osobą, której opowiedział o Luhanie i jego niespodziewanej śmierci. Oczywiście nie licząc Sehuna, bo w pierwszych tygodniach to właśnie z nim rozmawiał o odejściu ukochanego i to w jego ramię wypłakiwał się każdej nocy, kiedy nagle uświadamiał sobie, że Luhana już nie ma i nigdy nie będzie. Później tłumił to wszystko w sobie, domyślając się, że ludzie zaczęliby się nad nim litować, gdyby znali szczegóły z jego życia.

- Myślisz, że kiedyś będzie łatwiej? – spytał szeptem Jongin, chociaż do końca nie wiedział, czy chciał odpowiedzi na to pytanie.

- Tak. Wierzę w to całym sercem – powiedział Chanyeol i uśmiechnął się promiennie do przyjaciela, tym samym rozwiewając wszelkie wątpliwości związane z ich przyszłością.

*

Baekhyun uśmiechnął się pod nosem do samego siebie i wsunął dłonie do kieszeni śnieżnobiałych spodni. Wyczuwając obecność swojego przyjaciela, obejrzał się za siebie, a potem skinął głową na siedzących na ławce chłopaków i ponownie się uśmiechnął, niemalże szczycąc się tym, że to właśnie on był twórcą tego niecnego planu.

- A mówiłeś, że to się nie uda – powiedział do Luhana, gdy ten stanął obok niego. – Nie sposób nie lubić Chanyeola. Ja sam straciłem dla niego głowę w przeciągu kilku chwil.

- Ciężko jest mi uwierzyć w to, że Jongin tak szybko się z nim zaprzyjaźnił – przyznał Luhan, zakładając ręce na klatce piersiowej.

Próbował stłumić w sobie rodzące się w sercu uczucie zazdrości, jednak było ono silniejsze. Skarcił samego siebie za niepoprawne myśli i mocniej zacisnął dłonie na swoich ramionach, jakby to miało być karą za bycie zazdrosnym o Jongina. Przecież jemu samemu tak ciężko było dotrzeć do tego chłopaka, a tymczasem Chanyeol zyskał jego zaufanie w przeciągu kilku tygodni.

- Nie wygłupiaj się, mój aniołku – zaśmiał się Baekhyun, znów nie mogąc się powstrzymać przed wniknięciem w umysł przyjaciela. – Nie bądź zazdrosny. Nie masz ku temu powodu – dodał i jęknął głośno, gdy Luhan zdzielił go otwartą dłonią po głowie.

- Mówiłem ci, że masz nie czytać mi w myślach! – powiedział oburzony Lu, marszcząc zabawnie nos przez co wyglądał jak mały dzieciak, któremu się czegoś zabroniło i w taki sposób chce pokazać swoje niezadowolenie.

- Wiem, wiem. Po prostu to takie łatwe. W ogóle się nie bronisz – wyjaśnił pokornie Baekhyun, rozmasowując obolałe miejsce. Kiedy Luhan odwrócił głowę, pokazał mu język, jednak zaraz przybrał kamienny wyraz twarzy, wiedząc doskonale, że chłopak i tak wie, co wyprawia za jego plecami. – Nie musisz być zazdrosny. Serce Jongina zawsze będzie biło tylko dla ciebie, a niewielka pomoc naprawdę mu się przyda. Kto jak kto, ale Chanyeol jest doskonałym lekarstwem na smutki.

- Jak ty to robisz? – Luhan spojrzał na młodszego przyjaciela i przygryzł lekko dolną wargę. Baekhyun zmarszczył pytająco czoło i oparł się plecami o pień drzewa, pod którym stali od jakiegoś czasu. – Nie boisz się, że Chanyeol pewnego dnia znajdzie sobie kogoś i zakocha się?

- Może zabrzmię, jak wariat, ale tego właśnie chcę – odpowiedział Baekhyun i uśmiechnął się lekko, zerkając na siedzących na ławce chłopaków, którzy rozmawiali właśnie o wspólnych planach na weekend. Wyczuwając na sobie przenikliwe spojrzenie Luhana, przeniósł na niego wzrok i wzruszył beztrosko ramionami. – Chanyeol zasługuje na szczęście. Zasługuje na miłość, a ja postaram się znaleźć dla niego odpowiednią osobę.

- Być może już znalazłeś – stwierdził Luhan i skinął głową na odchodzących w stronę wyjścia z parku chłopaków, którzy obejmowali się po przyjacielsku ramionami.

Baekhyun uśmiechnął się triumfalnie i poklepał blondyna po plecach, zawieszając ostatecznie ramię na jego barkach.

- Och, mój ty aniołku, jeszcze tak wiele musisz się nauczyć – westchnął nonszalancko Byun i poczochrał starszemu chłopakowi idealnie ułożone włosy, które po tym zabiegu stały w każdą możliwą stronę. – Ale nie martw się. Mamy na to całą wieczność.

Luhan otworzył szeroko oczy z przerażenia i spojrzał na uśmiechającego się do niego Baekhyuna, który na widok jego miny zmarszczył pytająco czoło.

- Właśnie uświadomiłem sobie, że spędzę całą wieczność z kimś takim, jak ty – powiedział przejęty chłopak, za co oberwał z łokcia w żebra od Byuna. Luhan jęknął z bólu i zmrużył groźnie oczy, wskazując palcem śmiejącego się Baekhyuna. – Masz szczęście, że nie żyjesz, bo już był byś martwy!

*

Mam nadzieję, że jakoś przetrwaliście przez całego oneshota. Długi, wiem, ale inaczej się nie dało. I tak brakuje mi jakiegoś zakończenia…

NIE WIERZĘ, ŻE TO JUŻ ROK, JAK MAM TEGO BLOGA! Nie wierzę też, że nie miałam żadnej dłuższej przerwy, chociaż planowałam ich tyle sobie zrobić. Nie umiem żyć bez blogowania i chociaż po zmianie tematyki ubyło czytelników, to nie zraża mnie to. Mówi się trudno i płynie się dalej, prawda? :) Najważniejsze, to być zadowolonym z tego, co się robi, a ja jestem. Chociaż czasem dopadają mnie ogromne wątpliwości, ale Wasze komentarze zawsze je rozwiewają.

Dziękuję za ostatni rok, za każdego obserwatora, za każdy komentarz i wejście na bloga. Może to nie jest najważniejsze, jednak prawda jest taka, że gdyby nie Wy, to mnie by tutaj też nie było. Wiele razy miałam ochotę odpuścić, ale ten blog znaczy dla mnie wiele i nie mogłabym go porzucić.

Jeśli chodzi o kolejny rok, to mam pełno pomysłów na dłuższe opowiadania i oneshoty. Wszystko będę publikować, a przynajmniej taki mam zamiar. Plany i spoilery będę wrzucać na swojego TT (@stilexo), a jak ogarnę ładne opisy i okładki, to reaktywuję zakładkę ‘zapowiedzi’ na blogu, gdzie wszystko umieszczę. Na razie pozostaje tt, więc jak ktoś ma, to niech się odzywa do mnie, bo ja nie gryzę. SERIO! :)

To chyba tyle, bo zaraz napiszę dłuższą przemowę niż ten oneshot (aczkolwiek to chyba niemożliwe).

JESZCZE RAZ DZIĘKUJĘ ZA WSZYSTKO I MAM NADZIEJĘ, ŻE ZOSTANIECIE ZE MNĄ PRZEZ KOLEJNY ROK, BO JA SIĘ NIGDZIE NIE WYBIERAM :)